GOLF

Lang geleden, ik zat nog op de lager school, was ik bij een zogenaamd pindakaasvriendje - een metafoor van mijn vader: als er geen echt lekker broodbeleg meer was, kon je altijd nog gaan voor de tweede keus, pindakaas. Zo zijn ook pindakaasvrienden een soort reservevrienden voor als er niets beters voorhanden is.

We deden een project over vandalisme op school en dit pindakaasvriendje had - of beter gezegd: zijn ouders hadden - een super8 filmcamera, waarmee we een film opnamen met allerhande kritisch commentaar die op de Grote Dag tegen het Vandalisme werd vertoond. Ja, ook eind jaren '70 deed men al aan vandalisme. Ik kan me nog een paar scènes voor de geest halen, bijvoorbeeld die waarin we een auto vandaliseren.

We zouden het komende weekend verder gaan met ons filmproject. En het woord weekend werd als zodanig in de mond genomen. Het stomme was dat ik niet bleek te weten wat weekend was, maar alras werd me duidelijk dat het iets met zaterdag of zondag te maken had. Het lijkt me sterk dat het woord weekend in huize Haan niet werd gebezigd, hoe het ook zij, ik dacht dat elk weekend vakantiewas, waar het ook veel weg van heeft, behalve dat het slechts twee dagen duurt en standaard op zaterdag en zondag valt. Maar ach, voor een kind is een schooljaar een heel leven en een weekend een hele vakantie.

Het is een omslachtige manier om te komen waar ik wil zijn, maar ik ben er dan toch: vakantie. Vakantie is voor mij gemiddeld genomen Frankrijk, zee en/of berg. Boerencampinkjes aan de Bretonse kust, pretcampings aan meren die vlakbij zee liggen, campinkjes aan beekjes.

In de auto - in ieder geval in mijn herinnering altijd een Renault 16 - met de zusters op de achterbank, met vooraf vaak een kort gevecht wie in het midden moest zitten op de een of andere slecht weggewerkte krukas of zoiets. 's Ochtends hadden we nog een vitamine c-tabletje gekregen als placebo tegen wagenziekte. Pa chauffeur, ma tomtom. Deze rolverdeling leidde zo nu en dan tot geweldsexplosies. Hoeveel huwelijken moet Tomtom al niet hebben gered.

Denkend aan Frankrijk ruik ik toiletten van het smerigste soort. Inmiddels heeft Frankrijk ongetwijfeld zijn kleine sprong voorwaarts gemaakt op het gebied van toilethygiëne, maar vroeger... Ik kan me een hurktoilet herinneren, ergens in een mooi klein dorpje, waardoorheen een lieflijk beekje stroomde dat als taak had alle pipi en kaka af te voeren. Het beekje was hier niet tegen opgewassen, een stuwdam van stront versperde hem de weg, het water opstuwend. Ook het van Franse boerencampinkjes bekende wc-hokje met plank met gat, en daaronder een goed gevulde beerput, kan ik mij nog zo voor de neus halen.

Frankrijk... we leerden snel onze eerste woordjes Frans. 'Kommantutapel', 'kel aasje attu', 'tu tem leffakaans?' Als je het over muziek had kon je je lol op met die rare Fransen. Zoals ze Les Beatles konden uitspreken, of Elvi Presli, met de nadruk op de laatste lettergreep. Daarna leerden we van papa de hondenhater 'ta keul' (dat moesten we zeggen tegen blaffende honden) en 'vatan' (dat moesten we zeggen tegen irritante honden als ze moesten oprotten). Ook leerden we al vrij snel hoe we 'deu boel' moesten zeggen, want dat hoorde bij het bestellen van een ijsje. En dan wees je naar de smaken van jouw keus en zei: 'sa ee sa'. Vervolgens leerden ik 'sjansjee sielvoeplee'. Dat was om geld te wisselen voor de speelautomaten waarop ik space invaders speelde.

Bij Space Invaders ben je een raket die wordt belaagd door allerhande space invaders, met als enige dekking drie bunkertjes die langzaam door de buitenaardsen aan flarden worden geschoten. Het doel is zoveel mogelijk space invaders kapot te schieten. Een prachtspel en dat allemaal in slechts twee dimensies, kom daar nog maar eens om!

Frankrijk. Elke dag gingen we naar het strand, volledig in de zonnebrand, en als dat zelfs niet meer hielp, met hoedje op en in wit overhemd. Deltawerken bouwen, fossielen en zeebeestjes zoeken en vooral de hele dag zee in, zee uit, zee in, zee uit. Je laten meevoeren op de golven, vaak behoorlijk temperamentvolle exemplaren, die je bij het omslaan meesleurden over het zand, zodat je in terugtrekkend zeeschuim op geschaafde billen zat met een zwembroek vol zand en vermorzelde schelpjes, en een neus vol zee. Je ontdeed je zwembroek van schelp en zand en ging de zee weer in, op weg naar de volgende golf die je mocht meesleuren. De waarschuwende oranje vlag was vooral een teken dat het nu echt leuk werd!

Aan het einde van de dag had je toch een partij honger, en als je dan langs de kraam met gaufres kwam... die geur, niets lekkerder dan dat. Soms kregen we er zelfs een van pa en ma, met confiture of slagroom. En de volgende dag begon alles weer opnieuw.