ROK

Vorig jaar ben ik naar een aardig social mediacongres geweest. Als inleiding werd een filmpje vertoond. Het was een vreemd filmpje. Je zag op groot scherm een pratende mond. Een pratende mond met vieze natte lippen en een slecht onderhouden gebit met de tanden schots en scheef. Het was ronduit onsmakelijk, terwijl je van die jonge wilde social mediatypes toch mag verwachten dat ze weten hoe ze een boodschap aansprekende over kunnen brengen. De boodschap is mij in ieder geval volledig ontgaan, en ik denk dat dat voor meer mensen gold. Op de tweetboom - geen congres kan meer zonder tweetbomen, waar alle tweets te zien zijn die over het congres gaan middels de daartoe in het leven geroepen unieke hashtag - kwamen berichten binnen dat die man nodig naar de tandarts moest en dat men zich de vraag stelde: waarom? Uiteraard zat De Mond gewoon in de zaal. Je kan veel over hem zeggen, maar aan incasseringsvermogen ontbrak het hem niet.

Een van de workshops die ik die dag volgde was van durf te vragen. Een interessant idee: mensen bij elkaar brengen die over van alles en nog wat vragen hebben of er antwoord op kunnen geven. En het werkt weet ik uit ervaring! De workshop werd gegeven door een internethippie en een vrouw van het type waar ik doodsbang voor ben: net een iets te grote kwaak, net iets te ad rem, über-assertief en heeeeeel sociaal. Veel van die social mediavrouwen die ik in de loop der tijd presentaties heb zien geven op dit soort congressen voldoen zonder uitzondering aan dit profiel.

Deze dame vertelde vol trots - als voorbeeld van hoe een netwerk werkt - dat zij de organisatrice was van Rokjesdag 2010. Want als jij jou vrienden (vriendinnen in dit geval) laat weten dat er een rokjesdag is, en als zij hun netwerk weer aanspreken, en die spreken hun netwerk weer aan, dan heb je zo'n bereik dat bij wijze van spreken half Nederland in rok loopt. Rokjesdag heeft inmiddels al een Wikipedia-lemma, dus dat zit wel goed.

Ik wist nooit wat rokjesdag was, tot Martin Bril dood ging. Ik ben nooit zo weg van zijn schrijverij geweest, en als je hem niet leest gaat ook rokjesdag aan je voorbij. Na zijn dood werd rokjesdag gekaapt door vrouwen die om de een of andere onduidelijke reden een rokjesdag wilden organiseren. Terwijl een rokjesdag ONTSTAAT, en wel met dank aan zomerse dagen die vrouwen er massaal toe bewegen een rokje aan te trekken. Ineens is het straatbeeld vergeven van de rokjes, liefst korte, van blote benen en vrouwen die schijnbaar extra hun best hebben gedaan op hun uiterlijk. Als rokjesdag een persoon zou zijn, dan zou ze op zeker tegen een georganiseerde rokjesdag zijn.

Op een rokjesdag-achtige dag liep ik jaren geleden met vriendin over de Ferdinand Bol. Daar waar de Bol kruist met Albert Cuyp buigt de tramrails af naar rechts, de Albert Cuypstraat in. Een mooie kleine slanke blonde jonge vrouw, gezeten op een vouwfietsje, staat te wachten tot ze kan oversteken. Ze heeft een lichtblauw hemdje aan en een rokje dat gevaarlijk kort oogt. Vanaf het terras van de McDonalds zijn de ogen op haar gericht, en ik moet toevallig ook haar kant opkijken.

Een tram passeert en slaat af, de Cuypstraat in. De lichtblauwe vrouw komt een beetje in de verdrukking, dus probeert ze zittend op het zadel haar vouwfietsje achteruit te lopen. Daarbij gaat er iets mis, ze valt met fiets en al achterover, de beentjes gaan in de lucht. Zwaartekrachtsgewijs gaat haar rokje omhoog, of welbeschouwd naar beneden. Het is de toeschouwers op het terras direct duidelijk: onder dit rokje draagt deze jonge vrouw niets en niemendal, zelfs geen heel klein lichtblauw stringetje. Maar van hun kant geen gefluit, gejoel, flauwe opmerkingen. Er is louter mededogen en de vraag in al die hoofden: heb ik gezien wat ik zag? Snel komen vrouw en vouwfiets overeind en zetten gezamenlijk de achtervolging in op de tram die hen dit aandeed. Die geilneef van een Martin Bril had dit moeten zien. Had ie vast een prachtig stukje over kunnen schrijven.