Inmiddels zit ik bijna vijf maanden thuis, alhoewel dat thuis niet al te letterlijk moet worden opgevat. Want geen baan betekent alle tijd om de hort op te gaan. Naar volkstuinen, naar zwemplassen, naar (netwerk)borrelplekken, naar musea (ik heb ze nog steeds niet allemaal gezien), naar weer eens een Oostblokland, naar prachtige stadjes of natuurlijke gebieden. De tuin vaart er wel bij, bij mijn werkloosheid. De lunch is in huize Haan prima verzorgd! De ochtend begint met zwemmen in de Maarsseveense Plas om vervolgens op de tuin de lunch te oogsten en enig meditatief geschoffel uit te voeren.
Ondertussen moet er natuurljk wel wat gebeuren. Dat vindt het UWV en ook mijn geest van Calvijn. Ach ja, ik denk dat er welbeschouwd bijzonder weinig mensen zijn die bevrediging halen uit niets doen dat niet wordt afgewisseld met iets doen.
Aan het zoeken van werk heb je niet altijd een dagtaak, en dat is fijn. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me bijvoorbeeld dat ik vanmiddag maar weer eens bij het Museum van Zuilen langs moet. En dat ga ik dan ook gewoon doen!
Als je eenmaal op zoek naar werk moet dan merk je dat er eigenlijk best veel stomme werkgevers zijn waar je nooit zou willen werken. Dat er best veel stomme banen zijn met stomme namen die - ondanks alle ellende die zo’n baan met zich meebrengt - ook nog geen reet opleveren. Je merkt dat werkgevers bijzonder slecht zijn in het opstellen van een originele vacature en dat ze eigenlijk allemaal hetzelfde willen, maar dan net anders. Je merkt dat om functies in bepaalde sectoren - vooral gemeentes en overheden - huizenhoge muren staan in de eisen. Eisen als: 'ervaring binnen een gemeente of overheidsinstelling’ voor functies binnen een gemeente of overheidsinstelling. Je voelt je bijkans gediscrimineerd. Ik ben dan echt niet te beroerd om in een brief te schrijven: "Ik heb geen werkervaring binnen de overheid. Ik weet niet precies waarom dat expliciet gevraagd wordt, maar ik denk dat ik door mijn oprechte interesse in mensen en mijn omgevingssensitiviteit in iedere werkomgeving op mijn plaats ben. En ach, het is natuurlijk ook goed om af en toe iemand van buitenaf toegang te geven, toch?” Voor wat het waard is natuurlijk. Misschien dat ik dat onderdeel in volgende brieven nog wat scherper en dwingender moet formuleren met een subtiel dreigement naar de in de vacature vermelde contactpersoon of zo.
Baanloos zijn heeft bijzonder veel leuke kanten, maar het blijft toch een beetje onbevredigend. Op megaschaal is het gewoon doodzonde dat het productiemiddel arbeid zo slecht wordt benut door een slechte matching van baan en mens. Je gooit als samenleving heel veel geld weg en heel veel mensen komen in de Verelendung. Van werkloos zijn word je links. En ik geloof dat ik inmiddels NCPN moet gaan stemmen om nog verder te verlinksen. Hmmm… Je krijgt als werkloze ook heel veel zin in revolutie. In een betere verdeling van welvaart. In een basisinkomen. In het neerknuppelen van bankdirecteuren of grootverdienende CEO’s van foute clubs als Shell en Monsanto. En daar kan je dus niets aan doen, aan die rare gevoelens.
De matching tussen baan en baanzoeker is tamelijk beroerd, wat zich niet alleen vertaalt in 'werklozen met mogelijkheden’ die vaak geen weet heb van het bestaan van een prachtige perfect passende baan, een matching uit duizenden waar werkgever, werknemer en afnemer allemaal ultrablij van worden. Erger is dat er ook een heleboel werkenden zijn die beter vandaag dan morgen zouden worden vervangen door een 'werkloze met mogelijkheden'. Want wat een stelletje losers heb je toch die wél een baan hebben, of beter geformuleerd: een baan bezet houden.
Het zou mooi zijn als een godswezen die ‘matchingtaak' op zich zou nemen. Als je alwetend bent (dat is God immers) en verstrekkende beslissingen neemt over de hemel- of hellegang van zij die de Aarde verlaten, dan moet het perfect matchen van baan en baanzoeker toch peanuts zijn? Dat zou de economie ten goede komen en de Verelendung stoppen. En eenieder zou een toffe baan hebben waarin hij/zij excelleert, groeit, bloeit, bevrediging vindt, waardering ervaart, etc. etc. etc. Laat honderd bloemen bloeien! Nu God nog zo ver zien te krijgen.
Ondertussen moet er natuurljk wel wat gebeuren. Dat vindt het UWV en ook mijn geest van Calvijn. Ach ja, ik denk dat er welbeschouwd bijzonder weinig mensen zijn die bevrediging halen uit niets doen dat niet wordt afgewisseld met iets doen.
Aan het zoeken van werk heb je niet altijd een dagtaak, en dat is fijn. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me bijvoorbeeld dat ik vanmiddag maar weer eens bij het Museum van Zuilen langs moet. En dat ga ik dan ook gewoon doen!
Als je eenmaal op zoek naar werk moet dan merk je dat er eigenlijk best veel stomme werkgevers zijn waar je nooit zou willen werken. Dat er best veel stomme banen zijn met stomme namen die - ondanks alle ellende die zo’n baan met zich meebrengt - ook nog geen reet opleveren. Je merkt dat werkgevers bijzonder slecht zijn in het opstellen van een originele vacature en dat ze eigenlijk allemaal hetzelfde willen, maar dan net anders. Je merkt dat om functies in bepaalde sectoren - vooral gemeentes en overheden - huizenhoge muren staan in de eisen. Eisen als: 'ervaring binnen een gemeente of overheidsinstelling’ voor functies binnen een gemeente of overheidsinstelling. Je voelt je bijkans gediscrimineerd. Ik ben dan echt niet te beroerd om in een brief te schrijven: "Ik heb geen werkervaring binnen de overheid. Ik weet niet precies waarom dat expliciet gevraagd wordt, maar ik denk dat ik door mijn oprechte interesse in mensen en mijn omgevingssensitiviteit in iedere werkomgeving op mijn plaats ben. En ach, het is natuurlijk ook goed om af en toe iemand van buitenaf toegang te geven, toch?” Voor wat het waard is natuurlijk. Misschien dat ik dat onderdeel in volgende brieven nog wat scherper en dwingender moet formuleren met een subtiel dreigement naar de in de vacature vermelde contactpersoon of zo.
Baanloos zijn heeft bijzonder veel leuke kanten, maar het blijft toch een beetje onbevredigend. Op megaschaal is het gewoon doodzonde dat het productiemiddel arbeid zo slecht wordt benut door een slechte matching van baan en mens. Je gooit als samenleving heel veel geld weg en heel veel mensen komen in de Verelendung. Van werkloos zijn word je links. En ik geloof dat ik inmiddels NCPN moet gaan stemmen om nog verder te verlinksen. Hmmm… Je krijgt als werkloze ook heel veel zin in revolutie. In een betere verdeling van welvaart. In een basisinkomen. In het neerknuppelen van bankdirecteuren of grootverdienende CEO’s van foute clubs als Shell en Monsanto. En daar kan je dus niets aan doen, aan die rare gevoelens.
De matching tussen baan en baanzoeker is tamelijk beroerd, wat zich niet alleen vertaalt in 'werklozen met mogelijkheden’ die vaak geen weet heb van het bestaan van een prachtige perfect passende baan, een matching uit duizenden waar werkgever, werknemer en afnemer allemaal ultrablij van worden. Erger is dat er ook een heleboel werkenden zijn die beter vandaag dan morgen zouden worden vervangen door een 'werkloze met mogelijkheden'. Want wat een stelletje losers heb je toch die wél een baan hebben, of beter geformuleerd: een baan bezet houden.
Het zou mooi zijn als een godswezen die ‘matchingtaak' op zich zou nemen. Als je alwetend bent (dat is God immers) en verstrekkende beslissingen neemt over de hemel- of hellegang van zij die de Aarde verlaten, dan moet het perfect matchen van baan en baanzoeker toch peanuts zijn? Dat zou de economie ten goede komen en de Verelendung stoppen. En eenieder zou een toffe baan hebben waarin hij/zij excelleert, groeit, bloeit, bevrediging vindt, waardering ervaart, etc. etc. etc. Laat honderd bloemen bloeien! Nu God nog zo ver zien te krijgen.
