TROON

Onze koning zegt in de troonrede - als spreekbuis van de regering - dat hij minder vluchtelingen wil en een betere verdeling van vluchtelingen over de Europese Unie door een integrale aanpak: internationale conflictbeheersing, opvang in de regio, tegengaan mensensmokkel, strenge doch rechtvaardige asielprocedure, effectief terugkeerbeleid en perspectief op integratie, en dat alles in internationaal en vooral EU-verband.

Aanleiding hiervoor vormen de spanningen in Europa door de massale instroom. En dus niet de ellende die vluchtelingen ondergaan voor, tijdens en na de vlucht. Je weet wel, van die beelden van platgebombardeerde steden, zinkende bootjes en aangespoelde verdronken kinderen. Nee, de EU heeft er last van en daarom moet er een oplossing komen.

De maatregelen uit de integrale aanpak zijn al lang staand beleid. De praktijk van terugkeer, asiel en integratie is weerbarstig en dat blijft zo. Ons asielbeleid is al zo 'goed' dat alleen kansrijke asielzoekers - vooral uit Syrië en Eritrea - naar Nederland komen. De plicht tot integratie is onderdeel van het Vluchtelingenverdrag. Terugkeer naar Syrië en Eritrea is - heel begrijpelijk - niet aan de orde. Maar terugkeer is en blijft ingewikkeld. Zelfs de daadkrachtigste aller Nederlanders - Rita Verdonk - lukte het niet om de uitgeprocedeerden die onder het Project Terugkeer vielen het land uit te krijgen. Oké, met een kleine 1000 van de in totaal 26.000 lukte het, de rest viel een paar jaar later grotendeels onder de Pardonregeling.  

De afzonderlijke maatregelen worden aangestipt, niet uitgewerkt. Dat zou een veel te lange Troonrede opleveren. Opvang in de regio, wat bedoelt de Koning dan eigenlijk? Méér opvang in de regio, betere opvang in de regio, hervestiging uit de regio, eindelijk een keer opvang in de regio? Tsja, opvang in de regio is een feit.

Het enige wat echt helpt om minder vluchtelingen deze kant op te krijgen is de oorlog in Syrië (en Irak) beëindigen en extremistisch geweld stoppen. Internationale conflictbeheersing heet dat in de Troonrede. Maar ja, hoe krijg je dat nou voor elkaar met alle gevoeligheden die de regio kenmerken en zoveel partijen die meepraten?

Nog een gratis tip: pleit voor extra hulp aan ex-Joegoslavië. Uitzichtloosheid in onder meer Kosovo en Servië zorgt voor extra druk op het asielsysteem. Het gaat om enorme aantallen asielaanvragen (in het eerste kwart van 2015 kwam de grootste groep asielzoekers in Duitsland uit Kosovo, en niet uit Syrië). Meer dan 95% van die asielverzoeken van ex-Joegoslaven wordt afgewezen, maar zij moeten wel de hele asielmolen door. De uitzichtloosheid en de etnische spanningen kunnen zo weer leiden tot een nieuwe Joegoslaviëcrisis, en dan is Europa logischerwijs de regio van opvang.

Ik heb er alle vertrouwen in dat het dit keer gaat lukken met de asielplannen: "De regering mag zich gesteund weten door het besef dat velen u wijsheid toewensen en met mij om kracht en Gods zegen voor u bidden." Dan doet de Koning het bidden, wens ik ze alle wijsheid.

WERKGEVER, GEEF WERK!

Bijna was het gelukt om mijn case te laten rusten... De case werkgeversvoorzitter Hans de Boer. Dat hij zich - geheel volgens communicatieprotocol - verontschuldigde voor zijn uitspraak heeft daar niets mee te maken. Zijn punt was toen al gemaakt, en dat weet deze hoge ome ook. 'Werkloos = labbekak' blijft hangen in de hoofden, 'sorry voor labbekak' niet. De labbekak wordt het langharig werkschuw tuig van de 21ste eeuw.

De reden om de case niet te laten rusten is dat ik mij tijdens het meditatief wieden van onkruid bedacht dat meneer De Boer zelf verantwoordelijk is voor de werklozen. Want hij is werkgeversvoorzitter, en werkgevers moeten werk geven. Als ze niet genoeg werk geven dan heeft niet iedereen een baan. Dus meneer De Boer, aan de bak zou ik zeggen! Ik realiseer me dat dit een simplificatie is van de knoestige en weerbarstige werkelijkheid. Maar toch is de stelling prima te onderbouwen.

Biologische yoghurt met muesliWerkgevers zijn alleen maar werkgever omdat arbeid een factor is die (nog) nodig is voor de productie van goederen en diensten, zeker niet uit idealisme. Het creëren van banen is zogezegd geen core business voor een werkgever. Het doel is eerder zo veel mogelijk dividend uitkeren aan de aandeelhouders en/of zo hoog mogelijke bonussen en salarissen aan de toplaag. Als je minder mensen in dienst neemt maak je minder kosten en blijft er meer geld over om te verdelen vermits de productie zo'n beetje gelijk blijft. Kassa! Een andere mogelijkheid is het hele productieproces te verplaatsen naar Bangladesh, waar de mensen een kwartje per dag verdienen, desnoods bereid zijn 18 uur achter elkaar te werken en niet zeuren als er geen biologische yoghurt met muesli in de kantine te krijgen is. Het eindresultaat: minder banen in Nederland.

ZZP-er als verborgen werkloosheid
Je kunt er als werkgever ook voor kiezen werknemers minder te betalen. Dat is al volop aan de gang. De werkgevers zijn zo verantwoordelijk voor het ontstaan van een onderklasse van gemarginaliseerden: werknemers die wel werken maar zo weinig verdienen dat ze alleen met hulp van voedselbank en weggeefwinkel het hoofd boven water kunnen houden. Vroeger kon je als postbode een heel gezin onderhouden, nu niet meer. ZZP-er is een eufemisme geworden voor verborgen werkloze onder de armoedegrens.

De corpocratie als sociaaleconomische sluipmoordenaar
Hoe komt dat dan eigenlijk? De crisis helpt natuurlijk niet. Maar het is structureler. We hebben te maken met een vrijwel ongemerkte verschuiving naar een op neoliberale Anglo-Saksische leest geschoeid economisch model dat door Rob Wijnberg 'corpocratie' gemunt is: een schijndemocratie waarin het bedrijfsleven grotendeels de politieke koers bepaalt. Hetzelfde model dat in de VS voor de grootste ongelijkheid sinds de afschaffing van de slavernij heeft gezorgd.

Gemarginaliseerden en superrijken
Deze sociaaleconomische sluipmoordenaar, vrijwel niet te stoppen door de symbiose tussen bedrijfsleven en politiek, gaat het sociale landschap in Nederland volledig veranderen de komende decennia. En dat landschap wordt gekenmerkt door gemarginaliseerde werkenden in de rij voor de voedselbank, rondzwervende werkzoekenden en rijken tot extreem rijken in een woning met een hek er omheen met prikkeldraad en stroom.

Werkgever, geef werk!

Ja, meneer De Boer, dat klinkt een beetje negatief allemaal. Maar als u dan toch voorzitter aller werkgevers bent, val dan niet de werklozen af, maar roep uw werkgevers op om werk te geven! Normaal betaald werk. Iets meer ethiek in werkgeversland, gewoon, als begin.

Nog nooit zo veel mensen op de vlucht

Vandaag is het Wereldvluchtelingendag. En dat vieren we met een nieuw record: wereldwijd zijn er 60 miljoen mensen van huis en haard verdreven, 1 op de 122 mensen, wat in Nederland neer zou komen op 138.000 individuen. Gelukkig hebben wij hier nu geen redenen om te vluchten en is dat aantal rond de nul. Nog geen 3% van die 60 miljoen mensen wordt in Europa opgevangen (als je ontheemden niet meetelt minder dan 1%).

Als je dan die ontzettende neoliberale lulhannes van een Halbe Zijlstra zonder ook maar het geringste gevoel voor ethiek en realiteit hoort pleiten voor het sluiten van de EU- en Nederlandse grenzen voor vluchtelingen en voor opvang in de regio... dan zou je bijna radicaliseren. Alsof opvang in de regio niet al lang bestaat (Libanon: 232 vluchtelingen per 1000 inwoners). Alsof die mensen niet hele goede redenen hebben om te vluchten. Alsof wij van het vrije westen geen boter op ons hoofd hebben als het gaat om de oorzaken van de conflicten waardoor mensen op de vlucht slaan. Alsof wij niet de capaciteit hebben hier een flink aantal vluchtelingen op te vangen en een kans te geven op een nieuw leven.

Grenzen sluiten op zijn neoliberaals
Sluiten van de grenzen op zijn neoliberaals: sluiten voor wat je niet binnen binnen wil hebben, maar verder moeten alle grenzen open staan om onze koopwaar te kunnen dumpen om zo de ongelijkheid op wereldschaal volgens aloud liberaal principe verder te vergroten. Eigen markt eerst. En we moeten wel ons consumentisme kunnen botvieren door massale import van goedkope goederen waarvan men ons heeft wijsgemaakt dat we ze nodig hebben, en die zo goedkoop zijn omdat milieuschade en schending van mensenrechten gemakshalve niet in de prijs worden meegenomen.

Überpaspoort
Wij mogen met onze überpaspoorten naar alle landen toe: Nepal, heel bijzonder! Cuba, hele leuke mensen. Turkije, heerlijk helemaal inclusief. En lekker expatten, een leuke interessante baan op een tropische locatie in een megahuis met een hek er omheen en tien man bewaking. Voor ons welgevallige migranten uit ons welgevallige landen staan de grenzen sowieso open.

Maar een degelijk aantal vluchtelingen bescherming bieden in Nederland en de EU, dat kan dan weer niet? Ik vind het knap dat je dat aan jezelf kan verkopen.

MATCH

Inmiddels zit ik bijna vijf maanden thuis, alhoewel dat thuis niet al te letterlijk moet worden opgevat. Want geen baan betekent alle tijd om de hort op te gaan. Naar volkstuinen, naar zwemplassen, naar (netwerk)borrelplekken, naar musea (ik heb ze nog steeds niet allemaal gezien), naar weer eens een Oostblokland, naar prachtige stadjes of natuurlijke gebieden. De tuin vaart er wel bij, bij mijn werkloosheid. De lunch is in huize Haan prima verzorgd! De ochtend begint met zwemmen in de Maarsseveense Plas om vervolgens op de tuin de lunch te oogsten en enig meditatief geschoffel uit te voeren.

Ondertussen moet er natuurljk wel wat gebeuren. Dat vindt het UWV en ook mijn geest van Calvijn. Ach ja, ik denk dat er welbeschouwd bijzonder weinig mensen zijn die bevrediging halen uit niets doen dat niet wordt afgewisseld met iets doen.
Aan het zoeken van werk heb je niet altijd een dagtaak, en dat is fijn. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me bijvoorbeeld dat ik vanmiddag maar weer eens bij het Museum van Zuilen langs moet. En dat ga ik dan ook gewoon doen!    

Als je eenmaal op zoek naar werk moet dan merk je dat er eigenlijk best veel stomme werkgevers zijn waar je nooit zou willen werken. Dat er best veel stomme banen zijn met stomme namen die - ondanks alle ellende die zo’n baan met zich meebrengt - ook nog geen reet opleveren. Je merkt dat werkgevers bijzonder slecht zijn in het opstellen van een originele vacature en dat ze eigenlijk allemaal hetzelfde willen, maar dan net anders. Je merkt dat om functies in bepaalde sectoren - vooral gemeentes en overheden - huizenhoge muren staan in de eisen. Eisen als: 'ervaring binnen een gemeente of overheidsinstelling’ voor functies binnen een gemeente of overheidsinstelling. Je voelt je bijkans gediscrimineerd. Ik ben dan echt niet te beroerd om in een brief te schrijven: "Ik heb geen werkervaring binnen de overheid. Ik weet niet precies waarom dat expliciet gevraagd wordt, maar ik denk dat ik door mijn oprechte interesse in mensen en mijn omgevingssensitiviteit in iedere werkomgeving op mijn plaats ben. En ach, het is natuurlijk ook goed om af en toe iemand van buitenaf toegang te geven, toch?” Voor wat het waard is natuurlijk. Misschien dat ik dat onderdeel in volgende brieven nog wat scherper en dwingender moet formuleren met een subtiel dreigement naar de in de vacature vermelde contactpersoon of zo.

Baanloos zijn heeft bijzonder veel leuke kanten, maar het blijft toch een beetje onbevredigend. Op megaschaal is het gewoon doodzonde dat het productiemiddel arbeid zo slecht wordt benut door een slechte matching van baan en mens. Je gooit als samenleving heel veel geld weg en heel veel mensen komen in de Verelendung. Van werkloos zijn word je links. En ik geloof dat ik inmiddels NCPN moet gaan stemmen om nog verder te verlinksen. Hmmm… Je krijgt als werkloze ook heel veel zin in revolutie. In een betere verdeling van welvaart. In een basisinkomen. In het neerknuppelen van bankdirecteuren of grootverdienende CEO’s van foute clubs als Shell en Monsanto. En daar kan je dus niets aan doen, aan die rare gevoelens.

De matching tussen baan en baanzoeker is tamelijk beroerd, wat zich niet alleen vertaalt in 'werklozen met mogelijkheden’ die vaak geen weet heb van het bestaan van een prachtige perfect passende baan, een matching uit duizenden waar werkgever, werknemer en afnemer allemaal ultrablij van worden. Erger is dat er ook een heleboel werkenden zijn die beter vandaag dan morgen zouden worden vervangen door een 'werkloze met mogelijkheden'. Want wat een stelletje losers heb je toch die wél een baan hebben, of beter geformuleerd: een baan bezet houden.

Het zou mooi zijn als een godswezen die ‘matchingtaak' op zich zou nemen. Als je alwetend bent (dat is God immers) en verstrekkende beslissingen neemt over de hemel- of hellegang van zij die de Aarde verlaten, dan moet het perfect matchen van baan en baanzoeker toch peanuts zijn? Dat zou de economie ten goede komen en de Verelendung stoppen. En eenieder zou een toffe baan hebben waarin hij/zij excelleert, groeit, bloeit, bevrediging vindt, waardering ervaart, etc. etc. etc. Laat honderd bloemen bloeien! Nu God nog zo ver zien te krijgen.  

Gellybooty: 12 op de funk-o-meter

1999 Tivoli kleedkamer

Ruim tien jaar geleden gaf de Utrechtse funkband Gellybooty er de brui aan. Op 17 december 2004 gaf de band in een stampvol Tivoli De Helling een gedenkwaardig afscheidsoptreden. Geheel op zijn P-funks: elf man (m/v) op het podium, aangevuld met verschillende gastoptredens. Utrecht groovede nog lang na. Gellybooty is tussen 1998 en 2004 een van de meest succesvolle funkbands van Nederland en een van de weinige met een platendeal op zak. Alhoewel niet van lange duur. 

In 1992 zijn er de eerste wilde plannen voor een grote Utrechtse P-funk- en gogoband naar het model van George Clinton en Trouble Funk, en ook het Nederlandse Gotcha! De eerste jaren staan in het teken van de juiste muzikanten bij elkaar krijgen en houden, muzikaal meters maken en het vinden van een goede bandnaam. In urenlange groovesessies wordt de band – die dan inmiddels Gellybooty heet – strakker en strakker en vetter en vetter. Er is inmiddels een vaste basis van muzikanten - da Booties – waarvan de basis tot 2004 grotendeels intact blijft.

Koeienverhuur
1997 is een belangrijk jaar voor Gellybooty. De tweede Splank-cd komt uit, een verzamel-cd met een doorsnee van wat Nederland te bieden heeft op funkgebied. Bands als Seven Eleven, Jack Dynamite Construction en Science.Fiction – met als leading man Bas Bron – staan op deze puike verzamelaar. Gellybooty neemt voor Splank II twee nummers op in de studio met de illustere naam Joke’s Koeienverhuurbedrijf. Inderdaad, midden tussen de weilanden en de koeien. Pieter Smeenk van Gotcha! is de producer, Zlaya 'Let's have a listen' Hadzich de engineer.

Bij de cd-presentatie staan alle Splank-bands op het podium van de bovenzaal van Paradiso. Op het grote podium speelt het onvolprezen P-Funkgezelschap Malka Family uit Frankrijk. Een funkfeest van formaat! En Gellybooty maakt indruk.

Copy cat en Sherman
Splank II helpt Gellybooty aan connecties en meer optredens. Er wordt gewerkt aan nieuwe nummers voor een volwaardige cd die wordt opgenomen in de studio Big Brothers in Haarlem, met weer Pieter Smeenk achter de knoppen. Arjen DNA De Vreede van de Urban Dance Squad is verantwoordelijk voor de mixage. Zijn meegebrachte Copy Cat en Sherman filterbank zijn sterk bepalend voor het eindgeluid.

Kapotte balpennen 
De cd Gems wordt eerst in eigen beheer uitgebracht en in februari '99 gepresenteerd in Tivoli. DNA brengt de cd onder de aandacht bij het kleine jazzlabel VIA Records, dat zijn assortiment wil uitbreiden met funk en hiphop. Gellybooty wordt ondergebracht bij het sublabel Inkey.

In de oefenstudio dB’s worden de contracten getekend. Dat is nog niet eenvoudig, want de door de VIA-mannen meegebrachte Inkey-balpennen doen het vrijwel zonder uitzondering niet. Een teken aan de wand?

VIA betaalt de studiokosten voor de opname van vier nieuwe nummers die aan de cd worden toegevoegd. Op 11 september 1999 wordt de tweede versie van Gems gepresenteerd, wederom in Tivoli. Ook voor de distributie en het pluggen in Hilversum zorgt VIA. De single Dak eraf komt geregeld voorbij op de radio, maar wordt geen hit. VIA bedenkt een actie waarbij een optreden van Gellybooty te winnen is. Zo komt de band te spelen op een ouderwets gezellig Brabants hockeyfeest.

Springlevend
Plug wordt goed ontvangen en krijgt goede recensies. Volgens Oor's Popencyclopedie onder Funk Nederland: "Het debuut van de Utrechtenaren (sic) Gellybooty is het volgende bewijs dat de funk in Nederland springlevend is."

Nederhopkraker
De band trekt het hele land door om de cd en zelf ontwikkelde merchandise – tot kekke GB-jurkjes aan toe – aan de man (m/v) te brengen.  April 2000 staat de tweede single op uitkomen, de presentatie is dit keer in Stairway to Heaven. Op de single staan de soulballad Song as funky en nederhopkraker Muurbloem.

Ken je het verhaal van de singlepresentatie van Gellybooty? 
Inderdaad, die kwam er niet. VIA Records gaat vlak voor de releasedatum kopje onder. De niet-werkende balpennen waren dus echt een teken aan de wand. De single blijkt nog niet geperst te zijn, dus valt er niets te presenteren. Er is veel onduidelijkheid over geld, over cd-voorraden, over van alles en nog wat. Uiteindelijk komt het bericht dat alle bands die onder contract staan – of stonden – hun cd's kunnen terugkopen, zodat VIA wat aan zijn schulden kan doen.

Stedenband Utrecht-Brno
De muzikanten van Gellybooty zitten niet bij de pakken neer. Na een bezettingswisseling – altsaxofonist Piet Noordijk en gitarist en trompettist Martin van Mourik verlaten de band, Sybren van Doesum treedt toe op trompet – wordt er lekker doorgetoerd. Er wordt ondertussen hard gewerkt aan een mini-cd met vier nummers, Skin. Het nummer Skin – in twee versies – is het prijsnummer van de cd, die wederom wordt opgenomen in de studio van de gebroeders Smeenk. Ook dit album wordt traditioneel gepresenteerd in Tivoli, april 2002. Het blijkt niet eenvoudig om de eigenbeheer-cd onder de aandacht te brengen. Een hit blijft uit. Dat wordt goedgemaakt met succesvolle optredens en de Local Heroes Tour naar Tsjechië. De stedenband Utrecht-Brno is aanleiding voor deze uitwisseling van bands uit beide steden. Een mooie ervaring, en een met een vervolg.

GB @Artis 2004

Voorgrondzangeres
Rond die tijd wordt Gellybooty uitgebreid met zangeres Avana (Astrid van As) en rapper Sleeq (Jeroen Slieker). Gellybooty heeft altijd wisselende zangeressen gehad voor het koorwerk, Avana is veel meer voorgrondzangeres, met eigen partijen en teksten. Drummer Erik Rinsema wordt vervangen door Vincent Smeets. De nieuwe krachten zorgen voor nieuw elan en een ander geluid. Meer hiphopgrooves en jazzy soul en wat minder P-funk.  Het aantal optredens gaat nog omhoog: Oerol, Uitmarkt, Tivoli, Paradiso en radio- (BNN for live, Coens Swijnenstal) en tv-optredens (AT5).

Boksbal
In 2003 wordt de rock-gogo-funk-single Funky lately uitgebracht met op de flipside Freaky feeling, opgenomen tijdens een radio-opname bij Claudia de Breij. In een sporthal wordt de videoclip geschoten. Valmatten, trampolines, ringen, kleedkamers, alles wordt gebruikt. Rapper Sleeq heeft nog een week spierpijn van het liggend rappen, voortgeduwd op een plank met wieltjes die over de gymzaalvloer wordt geduwd, camera boven zijn hoofd. Jan Schellink speelt de gefrustreerde coach van het team Gellybooty. Niet alleen antieke lederen boksbal, ook de bandleden moeten het ontgelden.

Tsjechië-tour 2004 

NU-funky smrst!
Begin 2004 staat er een tour door Tsjechië op het programma, een uitvloeisel van de eerdere Local Heroes Tour. Heel Tsjechië wordt doorkruist en er wordt gespeeld in zowel grijze socialistische staalbetonnen Kulturpalasten als zeer hippe clubs. Volgens de Tsjechische bio speelt Gellybooty NU-funky smrst, een term waar zelfs google translate geen chocola van kan maken.

Do it yourself, but completely
Zomer 2004 wordt een deel van het kantoorgebouw in Overvecht, waar de zangeres 'oppast', omgebouwd tot studio. Er worden peperdure microfoons gehuurd die worden opgetuigd met zelfgemaakte spuuglapjes van panty en ijzerdraad. Er worden tientallen matrassen aangevoerd om de boel te isoleren en de overlast voor de buurt enigszins binnen de perken te houden. Er worden tientallen meters aan elektriciteitssnoeren uitgerold. Er wordt een enkele Mac met Protools aangevoerd en aangesloten, en daarmee is de studio gereed.

Alarm
Deze cd wordt volledig in eigen beheer gemaakt. Gitarist Mark Borst is engineer, hij mixt de cd samen met andere gitarist Martijn Haan. Het resultaat is Plug. De cd wordt live ingespeeld, met alleen wat overdubs voor vocalen, blazers en een handclap hier en daar. Deze werkwijze maakt het mogelijk om jammend nummers te maken, of bestaande nummers jammend tot een einde te brengen. Freaky feeling mondt uit in een jazzy jam van vijf minuten, 20040906/12:00 AM – genoemd naar datum en tijd van de opname van het maandelijkse testalarm dat in het nummer te horen is – is een totale jam in de geest van Isaac Hayes. Het is te hopen dat de erven van geen auteursrechtenzaak aanspannen.

Dominotheorie
De presentatie van Plug vindt voor de afwisseling plaats in Tivoli De Helling, en wel op 17 december 2004. Een paar weken voor het optreden is er een bandvergadering, een van de zeer vele in de geschiedenis van Gellybooty, maar ditmaal een met verstrekkende gevolgen. Saxofonist Iman Spaargaren kondigt aan na de cd-presentatie te kappen met de band. Dit heeft een domino-effect tot gevolg, waardoor er uiteindelijk niet genoeg mensen overblijven om een geloofwaardige funkband overeind te houden. Voor zover de overgebleven leden daar überhaupt nog zin in hebben. De rek is er uit. Er is net een nieuwe drummer ingewerkt wiens enige optreden met Gellybooty het afscheidsconcert is. Het vooruitzicht om weer maanden bezig te zijn met nieuwe muzikanten zoeken en inwerken is weinig aanlokkelijk. En Iman is niet alleen muzikaal belangrijk, hij is ook de grote regelneef van de band en verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de optredens. Hoe moet dat opgevangen worden? Het uiteindelijke resultaat is dat de band na twaalf jaar wordt opgeheven. Nederland is een daverende P-funkband armer.

Gellybooty in Artis 2004

Funkbom
Er staat echter nog wel een cd-presentatie op stapel, en er ligt een enorme doos cd's klaar die lastig verkoopbaar zijn zonder optredens. Het afscheidsoptreden is gedenkwaardig: heel De Helling dampt en kolkt, het optreden is P-funk-waardig: er wordt ruim tweeëneenhalf uur gegrooved met elf mensen op het podium, aangevuld met gastoptredens van onder meer Alex Siegers, oudgediende en meestergitarist Martin van Mourik en rapper Stanley.
Na anderhalf uur slaat de speciaal voor deze gelegenheid geijkte Funk-o-Meter door naar Da Bomb. Ofwel: twaalf op de Richterschaal. De zaal explodeert bij elke nieuwe funkbom die de zaal in wordt geslingerd. Een gedenkwaardig einde van een van de meest toonaangevende funkbands van Nederland.

Het afscheidsoptreden is gelukkig voor het nageslacht bewaard en staat op Youtube.

En nu?
Verschillende oud-Booties zijn nog steeds bezig in de muziek. En het schijnt dat er plannen worden gesmeed voor een reünie, al dan niet met optredens. Hier een niet volledig overzicht.

• Tenorist Iman Spaargaren speelt nog steeds veel en vaak in onder meer Trunk, Captain Hook en Undercurrent
• Percussionist Janco van der Kaaden speelt onder meer in de northern soulband The Originators
• Toetsenist Bart van Os doet nog steeds funky in The Sidewinders
• Zanger Frank Leenders is als solozanger bezig onder de naam Chesko
• Avana zingt onder meer in Alway There Incognito Experience 

Meer?

• Gellybooty op Wikipedia
• Gellybooty op Discogs

BAANZOEKBAAN

Inmiddels ben ik een maandje werkzoekend, werkloos, tussen twee banen in of tussen baan en ZZP in. Het is best maf om geen werk te hebben. Je hebt niet de dagelijkse routine van een wekker die om 7:22 uur gaat, waarna je je snel klaarmaakt om fris gewassen en gekleed en door weer en wind naar het station te fietsen voor de trein van 8:13 uur naar Zuid. Ontbijtje in de trein, boekje lezen en voor je het weet kom je alweer aan op Amsterdam Zuid. Daar pak je weer door weer en wind de fiets naar het LB, waar je als alles goed gaat rond 9:00 uur aankomt. Vaak kwam ik expres wat later omdat dat beter uitkwam voor het heersende koffieregime op mijn kamer. Tegenwoordig word ik wakker wanneer ik wakker word, en dat kan vóór 7:22 zijn maar ook best wel eens er na. Dat is pas wakker worden! Zo'n wekker is toch maar een wreed stukje marteltuig.

Er verandert heel wat als je niet meer werkt en dus thuis zit. Er gaat ineens veel meer koffie en pleepapier doorheen en de gas- en elektriciteitsrekening exploderen bijkans. De kachel stond vroeger nog geen vier uur aan op een koude werkdag, nu is dat al gauw vijftien uur. Laten we zeggen 40 uur kachel extra per week, ik ben benieuwd wat het scheelt op de eindafrekening.

Wat ook vreemd is, is dat je de gebruikelijke sociale omgang - praatje met klega bij koffiemasjien, een vergadering - ontbeert. Net als je spieren en hersenen is ook je spraakcentrum gebaat bij oefening. Zo nu en dan word je daarop gewezen. Zo was ik vorige week in Museum van Zuilen - daar moet je geweest zijn! - en de museumbestierder begon ineens tegen me te praten: "Kan ik u een kopje thee inschenken?" gevolgd door "Bent u hier al eerder geweest?"
Bij het beantwoorden van die toch niet al te ingewikkelde vragen realiseerde ik me dat ik al tweeënhalve dag niet had gepraat en dat alles weer een beetje op gang moest komen. Haperdehaperdehaper dus... En ik wist ook niet meer wat een goed moment was - een wat uitgebreidere inademing, een rust in bestierders betoog? - om in te breken en mijn prangende vragen te stellen of aanvullingen te geven, waardoor we door elkaar begonnen te praten, vervolgens allebei stopten om weer beide op hetzelfde moment door te gaan. Ik kan me voorstellen dat eenzamen tegen zichzelf gaan praten. Ik ben overigens verre van eenzaam, maak je vooralsnog niet druk.  

Werk zoeken of voor jezelf beginnen is op zich best een baan. Maar in tegenstelling tot veel banen heb je bij een baanzoekbaan verdomd weinig improductieve uren. Je hoeft niet te vergaderen met jezelf, je vult geen Kloksgewijs in, je hebt geen werkgroep Slimmer werken, je hebt geen personeelsbijeenkomsten. Kortom: je kunt werken! Tel die niet gemaakte improductieve uren op bij die anderhalve uur die je per dag bespaart door niet op en neer te hoeven pendelen richting Amsterdam en je hebt werkelijk zeeën van tijd, want een baanzoekbaan is niet per se een baan van 40 uur voor mensen zonder 9-tot-5-mentaliteit.

Kortom: ik heb alle tijd om te koken, te lezen, hard te lopen, met andere werklozen te daten en cultureel te doen. Alleen afgelopen week al heb ik vier musea bezocht: het al genoemde Museum van Zuilen, het Volksbuurtmuseum (ook een must!), het Belvédère te Heerenveen en het Drents Museum te Assen. Ik denk dat ik een hele goede pensionado zou zijn.    

Toch is het allemaal niet zo eenvoudig, werkloos zijn, want behalve het UWV kijkt ook de geest van Calvijn over mijn schouder mee. Heb ik het eigenlijk wel verdiend om iets leuks te gaan doen, te genieten? Staat er wel genoeg arbeid, genoeg inspanning, genoeg inzet tegenover? Op dat soort momenten zou je willen dat je katholiek was. Op veel andere momenten niet.  

TIJD

De tijd vliegt. Je baan houdt op. Je zoekt een een vacature, schrijft een brief of blog, luncht met een oudcollega, bezoekt een museum, voert een netwerkgesprek, knippert met je ogen en realiseert je dat je al weer bijna drie maanden thuis zit. En dat ‘thuis’ dan in overdrachtelijke zin, veel thuis zit ik niet. Zeker niet nu ik zo’n kek laptopje heb aangeschaft waarmee je heel ZZP-erig op de meest fantastische locaties kunt… ach ja, ik noem het voor het gemak maar gewoon ‘werken'. iBookje, cappu’tje, gers koptelefoontje, getrimd baardje, als je niet oppast kom je als wedergeboren hipster uit je werklozigheid.

Werklozigheid is een machtig mooi sociologisch of sociaal-psychologisch experiment waarin je zelf het onderzoeksobject bent. Je wordt geconfronteerd met persoonlijke eigenschappen die vooral handig zijn in de vertrouwde omgeving van een vaste baan, en persoonlijke eigenschappen die juist nu die heel handig zijn. Je ziet het ongebreidelde aanpassingsvermogen van de mens in jezelf weerspiegeld. Al snel heb je een nieuwe invulling aan je leven gegeven, zonder werk maar met meer dan genoeg te doen. Je vraagt je telkens af hoe je al die buitenschoolse activiteiten naast je baan er bij deed.

Je wordt geconfronteerd met het ontbreken van een sociale omgeving van collega’s. Je merkt hoe efficiënt zo’n kantoor eigenlijk is, met al die collega’s om mee koffie te drinken of een - indertijd nog niet gesponsord - rondje te lopen door het park en om gezamenlijk de schildpadden te aaien. Nu heb je voor hetzelfde intermenselijk rendement twee lunches, een kroegafspraak en een etentje nodig. Werklozigheid is een dure grap, kantoren bestaan bij de gratie van hun intermenselijke efficiëntie.

Als werklozige doe je allerlei ontdekkingen. Je blijkt ineens een enorm netwerk te hebben opgebouwd van mensen die nu iets voor jou zouden kunnen betekenen, en die niet onvaak ook nog bereid zijn dat te doen. Het rare is… ik heb netwerken altijd gezien als een doel op zich, laten we zeggen als een tijdschrijfregel in Kloksgewijs. Maar een netwerk bouw je gaandeweg en stiekem op, zonder dat je daar eigenlijk iets voor hoeft te doen, zonder dat je het doorhebt en zonder dat je ooit de term netwerk in je mond neemt. En dan ineens heb je er een, en dat komt goed van pas!    

Een andere ontdekking: werklozigheid is een werkelijk gigantisch werkverschaffingsproject. Een banenmachine op zich. En daarvoor zijn heel veel werklozigen nodig. In je eigen kring kom je ze zelden tegen, maar ze zijn er bij hordes! Nog los van al die verborgen werklozigheid met het plakkertje ‘ZZP-er’ op hun rug.

Als je voor het eerst binnenkomt bij het UWV dan zie je de omvang. Het UWV-kantoor is al groot, en dit is dan alleen maar UWV Utrecht. Je ziet zo’n twintig loketten, in twee rijen ruggelings tegen elkaar zodat alle UWV-beambten binnen een soort vestingwerk van loketten hun werk kunnen doen. Ze kunnen die vesting wel heel makkelijk verlaten om bijvoorbeeld jou (of mij) op te halen bij de wachttafel voor het gesprek. Al die loketten zijn bezet met werkzoekenden die een gesprek hebben met hun UWV-beambte. En dat gaat zo de ganse dag door. Werklozigheid is big business!