Bijna was het gelukt om mijn case te laten rusten... De case werkgeversvoorzitter Hans de Boer. Dat hij zich - geheel volgens communicatieprotocol - verontschuldigde voor zijn uitspraak heeft daar niets mee te maken. Zijn punt was toen al gemaakt, en dat weet deze hoge ome ook. 'Werkloos = labbekak' blijft hangen in de hoofden, 'sorry voor labbekak' niet. De labbekak wordt het langharig werkschuw tuig van de 21ste eeuw.
De reden om de case niet te laten rusten is dat ik mij tijdens het meditatief wieden van onkruid bedacht dat meneer De Boer zelf verantwoordelijk is voor de werklozen. Want hij is werkgeversvoorzitter, en werkgevers moeten werk geven. Als ze niet genoeg werk geven dan heeft niet iedereen een baan. Dus meneer De Boer, aan de bak zou ik zeggen! Ik realiseer me dat dit een simplificatie is van de knoestige en weerbarstige werkelijkheid. Maar toch is de stelling prima te onderbouwen.
Biologische yoghurt met muesliWerkgevers zijn alleen maar werkgever omdat arbeid een factor is die (nog) nodig is voor de productie van goederen en diensten, zeker niet uit idealisme. Het creëren van banen is zogezegd geen core business voor een werkgever. Het doel is eerder zo veel mogelijk dividend uitkeren aan de aandeelhouders en/of zo hoog mogelijke bonussen en salarissen aan de toplaag. Als je minder mensen in dienst neemt maak je minder kosten en blijft er meer geld over om te verdelen vermits de productie zo'n beetje gelijk blijft. Kassa! Een andere mogelijkheid is het hele productieproces te verplaatsen naar Bangladesh, waar de mensen een kwartje per dag verdienen, desnoods bereid zijn 18 uur achter elkaar te werken en niet zeuren als er geen biologische yoghurt met muesli in de kantine te krijgen is. Het eindresultaat: minder banen in Nederland.
ZZP-er als verborgen werkloosheid
Je kunt er als werkgever ook voor kiezen werknemers minder te betalen. Dat is al volop aan de gang. De werkgevers zijn zo verantwoordelijk voor het ontstaan van een onderklasse van gemarginaliseerden: werknemers die wel werken maar zo weinig verdienen dat ze alleen met hulp van voedselbank en weggeefwinkel het hoofd boven water kunnen houden. Vroeger kon je als postbode een heel gezin onderhouden, nu niet meer. ZZP-er is een eufemisme geworden voor verborgen werkloze onder de armoedegrens.
De corpocratie als sociaaleconomische sluipmoordenaar
Hoe komt dat dan eigenlijk? De crisis helpt natuurlijk niet. Maar het is structureler. We hebben te maken met een vrijwel ongemerkte verschuiving naar een op neoliberale Anglo-Saksische leest geschoeid economisch model dat door Rob Wijnberg 'corpocratie' gemunt is: een schijndemocratie waarin het bedrijfsleven grotendeels de politieke koers bepaalt. Hetzelfde model dat in de VS voor de grootste ongelijkheid sinds de afschaffing van de slavernij heeft gezorgd.
Gemarginaliseerden en superrijken
Deze sociaaleconomische sluipmoordenaar, vrijwel niet te stoppen door de symbiose tussen bedrijfsleven en politiek, gaat het sociale landschap in Nederland volledig veranderen de komende decennia. En dat landschap wordt gekenmerkt door gemarginaliseerde werkenden in de rij voor de voedselbank, rondzwervende werkzoekenden en rijken tot extreem rijken in een woning met een hek er omheen met prikkeldraad en stroom.
Werkgever, geef werk!
De reden om de case niet te laten rusten is dat ik mij tijdens het meditatief wieden van onkruid bedacht dat meneer De Boer zelf verantwoordelijk is voor de werklozen. Want hij is werkgeversvoorzitter, en werkgevers moeten werk geven. Als ze niet genoeg werk geven dan heeft niet iedereen een baan. Dus meneer De Boer, aan de bak zou ik zeggen! Ik realiseer me dat dit een simplificatie is van de knoestige en weerbarstige werkelijkheid. Maar toch is de stelling prima te onderbouwen.
Biologische yoghurt met muesliWerkgevers zijn alleen maar werkgever omdat arbeid een factor is die (nog) nodig is voor de productie van goederen en diensten, zeker niet uit idealisme. Het creëren van banen is zogezegd geen core business voor een werkgever. Het doel is eerder zo veel mogelijk dividend uitkeren aan de aandeelhouders en/of zo hoog mogelijke bonussen en salarissen aan de toplaag. Als je minder mensen in dienst neemt maak je minder kosten en blijft er meer geld over om te verdelen vermits de productie zo'n beetje gelijk blijft. Kassa! Een andere mogelijkheid is het hele productieproces te verplaatsen naar Bangladesh, waar de mensen een kwartje per dag verdienen, desnoods bereid zijn 18 uur achter elkaar te werken en niet zeuren als er geen biologische yoghurt met muesli in de kantine te krijgen is. Het eindresultaat: minder banen in Nederland.
ZZP-er als verborgen werkloosheid
Je kunt er als werkgever ook voor kiezen werknemers minder te betalen. Dat is al volop aan de gang. De werkgevers zijn zo verantwoordelijk voor het ontstaan van een onderklasse van gemarginaliseerden: werknemers die wel werken maar zo weinig verdienen dat ze alleen met hulp van voedselbank en weggeefwinkel het hoofd boven water kunnen houden. Vroeger kon je als postbode een heel gezin onderhouden, nu niet meer. ZZP-er is een eufemisme geworden voor verborgen werkloze onder de armoedegrens.
De corpocratie als sociaaleconomische sluipmoordenaar
Hoe komt dat dan eigenlijk? De crisis helpt natuurlijk niet. Maar het is structureler. We hebben te maken met een vrijwel ongemerkte verschuiving naar een op neoliberale Anglo-Saksische leest geschoeid economisch model dat door Rob Wijnberg 'corpocratie' gemunt is: een schijndemocratie waarin het bedrijfsleven grotendeels de politieke koers bepaalt. Hetzelfde model dat in de VS voor de grootste ongelijkheid sinds de afschaffing van de slavernij heeft gezorgd.
Gemarginaliseerden en superrijken
Deze sociaaleconomische sluipmoordenaar, vrijwel niet te stoppen door de symbiose tussen bedrijfsleven en politiek, gaat het sociale landschap in Nederland volledig veranderen de komende decennia. En dat landschap wordt gekenmerkt door gemarginaliseerde werkenden in de rij voor de voedselbank, rondzwervende werkzoekenden en rijken tot extreem rijken in een woning met een hek er omheen met prikkeldraad en stroom.
Werkgever, geef werk!
Ja, meneer De Boer, dat klinkt een beetje negatief allemaal. Maar als u dan toch voorzitter aller werkgevers bent, val dan niet de werklozen af, maar roep uw werkgevers op om werk te geven! Normaal betaald werk. Iets meer ethiek in werkgeversland, gewoon, als begin.
