STICKER
Soms zijn ze het in de Tweede Kamer wel eens ergens over eens. Vooral als het over dingen gaat waar je het niet met goed fatsoen over oneens kan zijn. Zoals de ontsnapping van Saban B. tijdens zijn onbegeleid verlof. Een schande dat dit heeft kunnen gebeuren, dat hij überhaupt verlof heeft gekregen. Want deze meneer is niet zo maar fout. Hij is mensensmokkelaar van beroep. En een van het hardvochtige soort, een sadistische psychopaat die het leuk vindt om vrouwen te mishandelen en te vernederen. Hij mocht op verlof om zijn tijdens een eerder verlof bij een voormalig door hem binnengesmokkelde tot prostitutie gedwongen vrouw verwekte kind te kunnen zien. De vrouw had last van Stockholm en was nu zijn vriendin.
Ik heb al eens eerder over deze zaak geschreven vanwege de opruiende praat van Sabans advocaat Hiddema (zie blog). Ook dat stuk was uit pure irritatie geboren.
Alle columnisten, politici en andere orakels van de media hebben zich over de zaak uitgelaten. Ik heb - gelukkig - niet alles gelezen, maar ik wil nog wel even een duit in het zakje doen. In de eerste plaats het euvele feit dat je niet iemand op onbegeleid verlof laat gaan die meer dan 100 vrouwen dwong zich te prostitueren. Helder. Er zitten hier nog tientallen vrouwen die nog steeds als de dood zijn voor deze freak. Die nauwelijks aangifte hebben durven doen omdat ze als de dood waren voor deze psycho’s. En nu wederom alle reden hebben om bang te zijn.
In de tweede plaats al die mannen die medeplichtig zijn aan wat er is gebeurd. Niet per se aan de vlucht zelf, dat begrijp ik ook wel. Over wie ik het heb? Inderdaad: de hoerenlopers zelf. Zonder aanbod geen vraag, zonder vraag geen aanbod.
Wordt het niet tijd voor een Postbus 51 campagne, gericht op hoerenlopers? Met confronterende beelden van een hoerig geklede vrouw met een blauw oog, angstig kijkend, betraande ogen, bevend een sigaret rokend, duister kamertje, begeleid door een voice overstem die zegt: “Voorkom medeplichtigheid aan vrouwenhandel. Help uzelf!” of “Wat u hierover tegen uw eigen vrouw zegt moet u zelf weten, maar... denkt u werkelijk dat díé vrouw vrijwillig betaald uw behoeften bevredigt?”
En als dat niet werkt pak ik alsnog de actie op die ik al tijden in mijn hoofd heb. Pak aan die hoerenlopers! Mijn plan? Met een grote groep actiebereide types hoerenstrips langsgaan om daar rondtoerende auto’s te beplakken met stickers met de tekst: “Ik ben een hoerenloper, medeplichtig aan mensenhandel en vrouwenhaat”. Stickers die je met geen mogelijkheid van de auto of welk ander oppervlak af krijgt. Opdat alle moeders de vrouwen thuis en ook anderen zien wat een hufter het mannetje is. Are you with me?
donderdag 24 september 2009
dinsdag 22 september 2009
LOEDER
Vorige week bracht het CBS cijfers naar buiten over tuinen. De strekking: de volkstuin is een bedreigde soort. In de afgelopen tien jaar is maar liefs 200 hectare volkstuin verdwenen. Meestal voor de o zo belangrijke stadsuitbreiding. Arme tuinen! En dat terwijl ze slechts 0,12% van het Nederlandsche oppervlak innemen, aldus CBS. Het aantal bezoekjes aan de volkstuin is ook enorm afgenomen. In tien jaar tijd van 4,1 naar 1,9 miljoen bezoekjes in 2006. Maar daar zitten mijn bezoekjes dus nog niet bij!
Als ik naar mijn directe omgeving kijk gaat het juist hartstikke goed met de volkstuin. Al mijn collega's hebben er een, staan op een lijst om er een te krijgen of willen er een. Daar zal het dus niet aan liggen.
De tuinen waren goed in het nieuws afgelopen tijd, want er verscheen nog een ander rapport. Een half jaar geleden had het mij volkomen koud gelaten. Maar als je zelf een tuin hebt is het een boeiend schrijven: De Handleiding aanpak verloederde Tuinen. Ik heb van mijn eigen loeder van een tuin een bloemenzee, groente-explosie en superterras gemaakt. Maar inderdaad, ook bij mij op tuinderij Oud-Zuilen zijn er tuinen die in staat van verloedering verkeren. En hoe pak je dat dan aan?
Om de tuinbaas terwille te zijn heb ik het rapport doorgeplozen. Hier de belangrijkste en opvallendste conclusies. Inderdaad: 'Verloederde tuinen zijn de bewoners vaak een doorn in het oog. Want in een buurt met verzorgde tuinen voelen de bewoners zich vaak ook prettiger. En dat draagt bij aan een betere leefomgeving, die hoog op de maatschappelijke en politieke agenda staat'. Ja, ontloedering der tuinen, voor een betere leefomgeving!
Maar hoe pak je dat nu aan? Je kunt kiezen uit een softe en een harde aanpak. Van de softe aanpak worden een paar voorbeelden gegeven. Elkaar aanspreken als echt officieel voorbeeldproject, een project lentekriebels (brrr...) en een ouderwetse tuinwedstrijd. Bij dat laatste gaan mijn gedachten direct terug naar mijn vrolijk weekblad, de Donald Duck!
Mijn voorkeur gaat uit naar de harde aanpak, die van de juridische middelen. Altijd fijn als je kunt terugvallen op een stukje wetgeving. Artikel 7:217 bijvoorbeeld: besluit Kleine herstellingen. 'Het onderhoud aan tuinen, erven en opritten en erfafscheidingen zodanig dat deze onroerende aanhorigheden een verzorgde indruk maken, waaronder in elk geval het regelmatig maaien van het gras, het egaliseren van de tuin en het opbrengen van teelaarde, het regelmatig verwijderen van onkruid in de tuin en tussen tegels van opritten, toegangspaden en terrassen, het vervangen van gebroken tegels, het vervangen van beplanting die is doodgegaan'. Nou, ga d'r maar aan staan!
Of mijn tuinbaas deze wetten kent weet ik niet. Wel heeft hij zelf een paar eigen regeltjes in het leven geroepen. Geen bomen en struiken hoger dan anderhalve meter, geen compostbak aan de weg, dit om voorbijkomende recreanten die aanblik te besparen, geen wietplanten, geen barbecue, niet blijven slapen in de tuinhuisjes, geen vuur, geen lawaai, geen levende have... Regels op regels op regels... Voor tuinderij Oud-Zuilen kan ik mij dat prima voorstellen. Het is een tuinderij met adellijke allure: Baron van Tuyl van Serooskerken himself is de rechtmatige eigenaar.
Als ik naar mijn directe omgeving kijk gaat het juist hartstikke goed met de volkstuin. Al mijn collega's hebben er een, staan op een lijst om er een te krijgen of willen er een. Daar zal het dus niet aan liggen.
De tuinen waren goed in het nieuws afgelopen tijd, want er verscheen nog een ander rapport. Een half jaar geleden had het mij volkomen koud gelaten. Maar als je zelf een tuin hebt is het een boeiend schrijven: De Handleiding aanpak verloederde Tuinen. Ik heb van mijn eigen loeder van een tuin een bloemenzee, groente-explosie en superterras gemaakt. Maar inderdaad, ook bij mij op tuinderij Oud-Zuilen zijn er tuinen die in staat van verloedering verkeren. En hoe pak je dat dan aan?
Om de tuinbaas terwille te zijn heb ik het rapport doorgeplozen. Hier de belangrijkste en opvallendste conclusies. Inderdaad: 'Verloederde tuinen zijn de bewoners vaak een doorn in het oog. Want in een buurt met verzorgde tuinen voelen de bewoners zich vaak ook prettiger. En dat draagt bij aan een betere leefomgeving, die hoog op de maatschappelijke en politieke agenda staat'. Ja, ontloedering der tuinen, voor een betere leefomgeving!
Maar hoe pak je dat nu aan? Je kunt kiezen uit een softe en een harde aanpak. Van de softe aanpak worden een paar voorbeelden gegeven. Elkaar aanspreken als echt officieel voorbeeldproject, een project lentekriebels (brrr...) en een ouderwetse tuinwedstrijd. Bij dat laatste gaan mijn gedachten direct terug naar mijn vrolijk weekblad, de Donald Duck!
Mijn voorkeur gaat uit naar de harde aanpak, die van de juridische middelen. Altijd fijn als je kunt terugvallen op een stukje wetgeving. Artikel 7:217 bijvoorbeeld: besluit Kleine herstellingen. 'Het onderhoud aan tuinen, erven en opritten en erfafscheidingen zodanig dat deze onroerende aanhorigheden een verzorgde indruk maken, waaronder in elk geval het regelmatig maaien van het gras, het egaliseren van de tuin en het opbrengen van teelaarde, het regelmatig verwijderen van onkruid in de tuin en tussen tegels van opritten, toegangspaden en terrassen, het vervangen van gebroken tegels, het vervangen van beplanting die is doodgegaan'. Nou, ga d'r maar aan staan!
Of mijn tuinbaas deze wetten kent weet ik niet. Wel heeft hij zelf een paar eigen regeltjes in het leven geroepen. Geen bomen en struiken hoger dan anderhalve meter, geen compostbak aan de weg, dit om voorbijkomende recreanten die aanblik te besparen, geen wietplanten, geen barbecue, niet blijven slapen in de tuinhuisjes, geen vuur, geen lawaai, geen levende have... Regels op regels op regels... Voor tuinderij Oud-Zuilen kan ik mij dat prima voorstellen. Het is een tuinderij met adellijke allure: Baron van Tuyl van Serooskerken himself is de rechtmatige eigenaar.
TRAPPIST
We zitten op een mooi terras met uitzicht op de oude brug van Vresse-sur-Semois. Een lekker glas wijn en heerlijk eten. Gamba's op duivelse wijze, op zijn Vlaams klinkt dat toch weer totaal anders dan Scampi à la diable. Er komt een vrouw met peuter en man het terras op. Dit onder luid gekwaak. De vrouw heeft op afstand een meisjesachtige uitstraling. Of nee, ze ziet er nu, naderbij gekomen, eerder uit als een voormalige vrouw van lichte zeden. Eentje van het treurigste soort. Van nog dichter bij ziet ze er versleten en verwelkt uit. Jaarringen van roken en drinken zijn op haar gezicht te lezen. Ook haar stem heeft hoorbaar jaarringen. Ze is bij nadere beschouwing niet de moeder van de peuter. Ze is de oma.Het hele terras wordt overgenomen door de aanwezigheid van de vrouw. Haar vals gekraai richt zich al snel op de ober, een vriendelijke Franse jongen met meisjesachtige trekken. In het Vlaams beklaagt ze zich tegen de arme jongen dat hij geen woord Nederlands spreekt! Later zegt hij in zijn beste Frans dat hij uit Frankrijk komt. Zoals bijna al het bedienend personeel in de regio. Blijkbaar lopen de Ardennen zo leeg dat ze zelf geen jongeren over hebben die op een terras willen werken. Op een terras zitten willen ze trouwens maar wat graag. Een trappist er bij en gaan!
We zitten een tafeltje verder en kunnen ons niet aan haar gesprek onttrekken. Ze wil natuurlijk ook onze mening over deze Vlaams-Waalse kwestie. Wij hebben op dat moment last van niet zo veel mening en houden de gespreksboot subtiel af. Zelf een gesprek voeren lukt ons ook niet als de vrouw haar stem opzet. De man - haar man? - van onduidelijke signatuur weet precies wanneer hij zijn mond moet houden: de hele avond.
De vrouw drinkt trappist. Het lijkt er op dat dit niet bepaald de eerste trappist van die dag is. De vrolijke peuter die in de leeftijd is dat ze net kan lopen, drinkt af en toe een slokje mee uit de grote bokaal. We kijken raar op als haar oma de inhoud van het zuigflesje aanlengt met tripel. Eerst vinden we het wel grappig dat ze de peuter een slokje bier geeft, maar die peuter kan na verloop van tijd nauwelijks meer op zijn toch sowieso al wankele beentjes staan. Af en toe valt de peuter een beetje weg. Het schijnt niet zo heel goed te zijn voor kleine kinderen, alcohol, maar om er nou wat van te zeggen... Je doet het niet op zo'n moment.
Na het eten wil ik versneld afrekenen. De vrouw is van dusdanig kaliber dat ze in mum van tijd elk terras leeg krijgt. Tegen de tijd dat ik klaar ben met afrekenen blijkt ze met peuter en man van onduidelijke signatuur te zijn vertrokken. De rust keert, zo snel als zij verbroken werd, weder over het terras. De kust is veilig en plannen veranderen snel. We bestellen er nog maar een, en hervatten het gesprek dat een uur geleden zo bruut werd onderbroken.
donderdag 17 september 2009
DOEK
Gisteren was Wilders weer groot in het nieuws. Het jachtseizoen is blijkbaar weer geopend. Of the war on islam. Jammer genoeg is Wilders niet knettergek. Anders zou hij niet zo goed door hebben wat het effect is van zijn uitspraken. Nu weer de opzichtige provocatie jegens alles wat een hoofddoek draagt. Nou ja, alles... ik geloof dat het in Oudhollandsche klederdrachtelijke zin vast wel blijft mogen.
Een kopvoddentaks. Ze zullen wel lol hebben gehad toen ze dat bedachten op een regenachtige donderdagavond, pizzadozen nog op tafel met wat half aangevreten pizzastukken er in: ‘Da’s een goeie, die gaat werken. Dat wordt echt lachen! En dan vragen we 1000 euro boete voor elke gesignaleerde hoofddoek. Als we daar de voorpagina’s niet mee halen! En dan zeggen we dat dit de eerste keer is dat de islam ons wat oplevert, ha ha ha!’ Kopvoddentaks... Ik hoop niet dat de Van Dale over een paar jaar aanleiding ziet dit woord aan zijn lijst toe te voegen.
Ik bezondig me zo nu en dan – soms zelfs na het drinken van alcoholische versnaperingen - aan soortgelijke uitspraken als Wilders: ‘Als ik hier verlicht dictator was dan zou ik een algeheel hondenverbod afkondigen. Alle honden kattenvoer wordt de leus! Of nie wieder poep!’ Maar ja, de volgende ochtend denk je weer: slaat ook nergens op... Nog afgezien van de realiseerbaarheid, zelfs al werd ik verlicht dictator. Wat overigens een zegen voor het land zou zijn, ik zeg het u!
Gelukkig is Wilders geen verlicht dictator, maar een democratisch kiesmannetje. Met God betert wel heel veel kiezers. En inderdaad, het is vast zo dat miljoenen mensen in Nederland ook vinden dat hoofddoekjes het straatbeeld vervuilen. Dat is het erge. Maar dat betekent nog niet dat je daar dan op moet inspelen.
Als je Wilders ziet debatteren zie je een verbetenheid van iemand die een strikt persoonlijke oorlog voert. Maar vanwaar toch die enorme angst voor islamieten en hoofddoekjes? Zou de eerste gastarbeidersvrouw van Venlo in Geertjes kinderwagen hebben gekeken, met kopvod op, waarvan ons Geertje zo geschrokken is dat hij een klein traumaatje heeft opgelopen? Of is hij misbruikt door een islamietje in een verwaarloosd Venloos achterafpark? Geert, doe jezelf en dit land een plezier en bezoek een goede psychiater!
Na een sessie of 100 kun je je dan bezig houden met zaken die er echt toe doen. Zoals de aanpak van straatterreur door honden. Die vervuilen pas het straatbeeld, en de straat bovendien. Zoals je weet staat hondenpoep al jaren hoog op de lijst van grootste ergernissen.
Rest mij nog een vraag: wanneer komt Volkert van der G. ook weer vrij?
Een kopvoddentaks. Ze zullen wel lol hebben gehad toen ze dat bedachten op een regenachtige donderdagavond, pizzadozen nog op tafel met wat half aangevreten pizzastukken er in: ‘Da’s een goeie, die gaat werken. Dat wordt echt lachen! En dan vragen we 1000 euro boete voor elke gesignaleerde hoofddoek. Als we daar de voorpagina’s niet mee halen! En dan zeggen we dat dit de eerste keer is dat de islam ons wat oplevert, ha ha ha!’ Kopvoddentaks... Ik hoop niet dat de Van Dale over een paar jaar aanleiding ziet dit woord aan zijn lijst toe te voegen.
Ik bezondig me zo nu en dan – soms zelfs na het drinken van alcoholische versnaperingen - aan soortgelijke uitspraken als Wilders: ‘Als ik hier verlicht dictator was dan zou ik een algeheel hondenverbod afkondigen. Alle honden kattenvoer wordt de leus! Of nie wieder poep!’ Maar ja, de volgende ochtend denk je weer: slaat ook nergens op... Nog afgezien van de realiseerbaarheid, zelfs al werd ik verlicht dictator. Wat overigens een zegen voor het land zou zijn, ik zeg het u!
Gelukkig is Wilders geen verlicht dictator, maar een democratisch kiesmannetje. Met God betert wel heel veel kiezers. En inderdaad, het is vast zo dat miljoenen mensen in Nederland ook vinden dat hoofddoekjes het straatbeeld vervuilen. Dat is het erge. Maar dat betekent nog niet dat je daar dan op moet inspelen.
Als je Wilders ziet debatteren zie je een verbetenheid van iemand die een strikt persoonlijke oorlog voert. Maar vanwaar toch die enorme angst voor islamieten en hoofddoekjes? Zou de eerste gastarbeidersvrouw van Venlo in Geertjes kinderwagen hebben gekeken, met kopvod op, waarvan ons Geertje zo geschrokken is dat hij een klein traumaatje heeft opgelopen? Of is hij misbruikt door een islamietje in een verwaarloosd Venloos achterafpark? Geert, doe jezelf en dit land een plezier en bezoek een goede psychiater!
Na een sessie of 100 kun je je dan bezig houden met zaken die er echt toe doen. Zoals de aanpak van straatterreur door honden. Die vervuilen pas het straatbeeld, en de straat bovendien. Zoals je weet staat hondenpoep al jaren hoog op de lijst van grootste ergernissen.
Rest mij nog een vraag: wanneer komt Volkert van der G. ook weer vrij?
dinsdag 8 september 2009
9/11
Waar was jij op 11 september 2001? Of nine eleven zoals het ook zo vaak heet tegenwoordig. Leuk dat je het vraagt, ik weet het nog goed: ik was in Coimbra, Portugal.
's Ochtends waren vriendin en ik met een enorme stopbus - die extreem vaak stopte - uit een heel klein plaatsje op weg gegaan naar Coimbra. Zo'n twee en een half uur later waren we redelijk gammel van alle haarspeldige weggetjes aangekomen in die prachtige stad. Na wat rondgeslenterd te hebben over antieke universiteitsterreinen en langs mooie kathedralen werd het tijd voor een stevige lunch. We zaten op een prachtig terras aan een pleintje en hadden net besteld. Maar de broodjes lieten ernstig lang op zich wachten. Het duurde en duurde en duurde.
Toen ik naar binnen ging voor een klacht bleek de tent volgepakt te zijn met mensen die naar de tv achter de bar zaten te kijken. Gebiologeerd, open mond, een en al verbazing, zo niet ontzetting. De tv toonde beelden van een soort flat die in de fik stond. Ik ging er van uit dat dat ergens in Lissabon zou zijn. Bosbranden, eucalyptusmaffia… Best lullig, zo’n brand, maar het werd zo onderhand toch echt wel tijd om ons broodje te krijgen. En dat heb ik ook maar gezegd.
We kregen daarna vrij snel ons broodje. Een prima broodje. Er werd een soort verontschuldiging bij gegeven, een verklaring van overmacht. ‘Ach, geeft niet, is al goed, wij zijn ook de beroerdste niet!’dacht ik nog.
Later die dag kregen we iets meer informatie. Dat die fik toch niet in Portugal was, maar in de VS. En dat de flat het WTC was. En dat het niet waarschijnlijk was dat het een ongeluk was, want beide torens waren geraakt door een vliegtuig.
Toen we terug waren op Quinta de Cerca, het prachtige door een Vlaams stel gerunde onderkomen, kregen we wat meer mondelinge informatie. Maar verder zaten we gewoon onder onze grote oude boom overheerlijk te eten aan de lange tafel. En ’s avonds dronken we Belgisch bier op het buitenterras bij het zwembad. Met uitzicht op een prachtig groen dal. Er waren slechts vier gasten. We filosofeerden lustig los over de aanslag. Onze verdere informatievoorziening die vakantie bestond uit af en toe een buitenlandse krant.
Gelukkig hebben we door de vakantie niet 1001 keer herhaald gezien dat er een vliegtuig de WTC-toren in vloog. Hebben we niet alle nabeschouwingen gezien op 100 zenders tegelijk. Hebben we niet 1001 ooggetuigenverslagen gehoord. Hebben we niet de mensen gezien die een sprong verkozen boven vlammen.
Toen we twee weken later op vliegveld Lissabon aankwamen zagen we dat de wereld was veranderd. Een cordon van militairen, zwaar bewapend en geflankeerd door tanks, stond net buiten de gebouwen van de luchthaven. Ook de luchthaven zelf was vergeven van marechaussees. De controle was enorm verscherpt, maar desondanks wist vriendin per ongeluk een Zwitsers zakmes in haar handbagage het vliegtuig binnen te smokkelen. De controlerend ambtenaar van dienst durfde niet in het vakje dameshygiëne te gaan rommelen. En daar bevond zich het steekwapen! Het was weer duidelijk: een aanslag zit in een klein hoekje.
's Ochtends waren vriendin en ik met een enorme stopbus - die extreem vaak stopte - uit een heel klein plaatsje op weg gegaan naar Coimbra. Zo'n twee en een half uur later waren we redelijk gammel van alle haarspeldige weggetjes aangekomen in die prachtige stad. Na wat rondgeslenterd te hebben over antieke universiteitsterreinen en langs mooie kathedralen werd het tijd voor een stevige lunch. We zaten op een prachtig terras aan een pleintje en hadden net besteld. Maar de broodjes lieten ernstig lang op zich wachten. Het duurde en duurde en duurde.
Toen ik naar binnen ging voor een klacht bleek de tent volgepakt te zijn met mensen die naar de tv achter de bar zaten te kijken. Gebiologeerd, open mond, een en al verbazing, zo niet ontzetting. De tv toonde beelden van een soort flat die in de fik stond. Ik ging er van uit dat dat ergens in Lissabon zou zijn. Bosbranden, eucalyptusmaffia… Best lullig, zo’n brand, maar het werd zo onderhand toch echt wel tijd om ons broodje te krijgen. En dat heb ik ook maar gezegd.
We kregen daarna vrij snel ons broodje. Een prima broodje. Er werd een soort verontschuldiging bij gegeven, een verklaring van overmacht. ‘Ach, geeft niet, is al goed, wij zijn ook de beroerdste niet!’dacht ik nog.
Later die dag kregen we iets meer informatie. Dat die fik toch niet in Portugal was, maar in de VS. En dat de flat het WTC was. En dat het niet waarschijnlijk was dat het een ongeluk was, want beide torens waren geraakt door een vliegtuig.
Toen we terug waren op Quinta de Cerca, het prachtige door een Vlaams stel gerunde onderkomen, kregen we wat meer mondelinge informatie. Maar verder zaten we gewoon onder onze grote oude boom overheerlijk te eten aan de lange tafel. En ’s avonds dronken we Belgisch bier op het buitenterras bij het zwembad. Met uitzicht op een prachtig groen dal. Er waren slechts vier gasten. We filosofeerden lustig los over de aanslag. Onze verdere informatievoorziening die vakantie bestond uit af en toe een buitenlandse krant.
Gelukkig hebben we door de vakantie niet 1001 keer herhaald gezien dat er een vliegtuig de WTC-toren in vloog. Hebben we niet alle nabeschouwingen gezien op 100 zenders tegelijk. Hebben we niet 1001 ooggetuigenverslagen gehoord. Hebben we niet de mensen gezien die een sprong verkozen boven vlammen.
Toen we twee weken later op vliegveld Lissabon aankwamen zagen we dat de wereld was veranderd. Een cordon van militairen, zwaar bewapend en geflankeerd door tanks, stond net buiten de gebouwen van de luchthaven. Ook de luchthaven zelf was vergeven van marechaussees. De controle was enorm verscherpt, maar desondanks wist vriendin per ongeluk een Zwitsers zakmes in haar handbagage het vliegtuig binnen te smokkelen. De controlerend ambtenaar van dienst durfde niet in het vakje dameshygiëne te gaan rommelen. En daar bevond zich het steekwapen! Het was weer duidelijk: een aanslag zit in een klein hoekje.
zaterdag 5 september 2009
HELLO DEAR
Zo vaak krijg je geen berichten die als titel hebben: Hello dear! Je nieuwsgierigheid is direct gewekt. Zo werkt dat. Bij nadere lezing blijkt het een fantastisch filosofisch aanzoek tot... ja, tot wat? Het is een vriendschapsaanzoek van een simpel jong meisje. Nou, wie het eens wil proberen: hier is het adres. Want vrienden zijn als kleren: zonder hen voel je je naakt.
How are you ? I guess you are fine and living good. my name is Miss Evan Jacobs, i am a simple young girl looking for someone to share my life with,i'm interesting to know you and establish a relationship with you. I wanna be your friend for first friendship cannot be seen or even be touched, it must be felt within the heart. Hoping you feel just the way i do. Wow! friends are like clothes without them you feel naked!I guess am right. I will tell you more about me, my family and all that maybe necessary in this relationship, If this is okay by you feel free to contact me as to enable us get to know each other better with this email address;(evanjacobs26@yahoo.com ) Have a wonderful day with lot of happiness.
best regards
Miss Evan.
How are you ? I guess you are fine and living good. my name is Miss Evan Jacobs, i am a simple young girl looking for someone to share my life with,i'm interesting to know you and establish a relationship with you. I wanna be your friend for first friendship cannot be seen or even be touched, it must be felt within the heart. Hoping you feel just the way i do. Wow! friends are like clothes without them you feel naked!I guess am right. I will tell you more about me, my family and all that maybe necessary in this relationship, If this is okay by you feel free to contact me as to enable us get to know each other better with this email address;(evanjacobs26@yahoo.
best regards
Miss Evan.
donderdag 3 september 2009
HET LANDELIJK BUREAU
Een vierde voorpublicatie
Johan zit thuis achter zijn computer en worstelt met een blog. Hij wil wel weer eens wat anders schrijven dan die eeuwige blogs over zijn nieuwe tuin. Maar verder gebeurt er niet zo veel in zijn leven wat als inspiratie kan dienen. Het blijft toch moeilijk, elke week weer aan die hooggespannen verwachtingen voldoen. Zijn blog heet 'Nog eentje dan' en wordt elke donderdag over de mail verspreid onder het halve Landelijk Bureau. En een hoop oud-collega's ook. Met een variabele groep gaan ze na het werk naar café De Utrechter. Gezeten op het terras kijken ze uit op het prachtige hoofdkantoor van Vluchtelinghulp. Zo prachtig! Wel drie keer zo duur als het oude gebouw. Als de club dat maar kan hebben in deze tijden van financieel malheur.
Vaak mondt de borrel uit in een klaagzang over het werk. Vooral als Melchior er bij is. Als die eenmaal op gang is, is hij nauwelijks meer te stoppen. Het is maar goed dat hij binnenkort naar Nieuw Zeeland emigreert. Niets deugt. En dat is natuurlijk ook zo. Vooral directie en management moeten het ontgelden. 'Holle bomen vangen veel wind' merkt Johan schalks op.
---
Johan opent met zijn tag de deur van het Landelijk Bureau en daalt fietsend af in de garage. Hij durft eindelijk zijn shirt af te vegen. Het zal nu wel opgedroogd zijn. Hij parkeert zijn fiets in de stalling en zet hem op slot. Hij loopt langs de deuren waarachter de vuilcontainers staan. Het stinkt er een uur in de wind. Dáár zouden ze nou eens wat aan moeten doen! Spontaan krijgt hij een aanval van zuur. Hij loopt met zware benen de trap op en opent met zijn tag de deur. Op naar de volgende trap.
Hij begroet zijn collega´s, hangt zijn jas op aan de kapstok en begroet Martha als hij de kamer inloopt . Martha is al bezig met het scannen van de kranten. Hij zet zijn tas achter zich neer en gaat achter zijn bureau zitten. Hij zet de computer aan en logt de vriendelijk terugpratende telefoon in. Hij haalt cappuccino voor Martha en een dubbele espresso extra sterk voor hemzelf. Wakker worden gaat nog wel even duren deze morgen.
Johan heeft een verhaal en wil dat kwijt. 'Ik ben vanmorgen bespuugd', begint hij. Martha kijkt op uit de krant. 'Wat?' vraagt Martha verstrooid. 'Ik ben vanochtend door iemand bespogen' herhaalt Johan. Martha fronst en schudt licht haar hoofd. 'Hoe dat zo?' Johan steekt van wal. 'Ik fietste vanuit WTC, weetjewel, die laan met die bomen in. Er komt dus zo'n groot uitgevallen auto, een BMW of zo, geblindeerd glas, die haalt mij in en stopt. De hele weg geblokkeerd. De portier gaat open en er stapt zo'n jong blond ding uit. Steeds meer fietsers staan te wachten, want ze kunnen er ook niet langs.’
‘Die chauffeur begint langzaam achteruit te rijden. Hij heeft mij echt niet gezien, ik kom met mijn fiets echt in de verdrukking. Gevalletje dooie hoek zeg maar. Dus ik klop twee keer op de kofferbak zodat ie weet dat ik daar sta. Hij stopt en ik kan doorfietsen. Maar die vent dus, echt zo’n WTV-jochie, netjes in pak en veel te jong voor zijn auto, die springt uit zijn auto en begint achter me aan te rennen met veel geklootzak en zo. Ik stap netjes af en wacht op hem. Zijn vriendin roept nog naar hem: ‘Michiel, hou op!’ Hij is ruim een hoofd kleiner dan ik, dus hij bedenkt zich als ie op een meter of twee genaderd is.’
‘Hij pruttelt nog een beetje na – over auto’s en poten en afblijven en klootzak – en spuugt dan naar me ter afsluiting.’ ‘Nou ja…’ zegt Martha. Johan vervolgt. ‘En hij kan nog niet eens goed spugen, het is echt klodder van niks. Een beetje schuim op mijn shirt hooguit. Ik roep nog naar zijn vriendin: “Je zal wel trotst op hem zijn!”
‘Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder ben bespuugd. Jij wel?’ Martha antwoordt: ’Nee,’ en gaat stoïcijns door waarmee ze bezig was.
---
Johan heeft net koffie gehaald. Een cappuccino voor Martha en een dubbele espresso extra sterk voor hemzelf. ‘Ik zat nog eens goed naar die RIE te kijken. Is toch wel opzienbarend! Moet je horen: 1/3e heeft geen vertrouwen in de strategie, 1/3e wil weg, 1/4e heeft een lage betrokkenheid, 1/3e vindt zijn takenpakket niet realistisch, 40% te veel werk. En dan nog geeft 80% een 7 of hoger aan Vluchtelinghulp... Het is mij een raadsel!’ Zonder op een reactie te wachten leest hij een volgende Fokke & Sukke en begint hard te lachen: ‘Heb je je amygdala nog!! Ha ha ha! Hier, moet je dit lezen !’
Johan zit thuis achter zijn computer en worstelt met een blog. Hij wil wel weer eens wat anders schrijven dan die eeuwige blogs over zijn nieuwe tuin. Maar verder gebeurt er niet zo veel in zijn leven wat als inspiratie kan dienen. Het blijft toch moeilijk, elke week weer aan die hooggespannen verwachtingen voldoen. Zijn blog heet 'Nog eentje dan' en wordt elke donderdag over de mail verspreid onder het halve Landelijk Bureau. En een hoop oud-collega's ook. Met een variabele groep gaan ze na het werk naar café De Utrechter. Gezeten op het terras kijken ze uit op het prachtige hoofdkantoor van Vluchtelinghulp. Zo prachtig! Wel drie keer zo duur als het oude gebouw. Als de club dat maar kan hebben in deze tijden van financieel malheur.
Vaak mondt de borrel uit in een klaagzang over het werk. Vooral als Melchior er bij is. Als die eenmaal op gang is, is hij nauwelijks meer te stoppen. Het is maar goed dat hij binnenkort naar Nieuw Zeeland emigreert. Niets deugt. En dat is natuurlijk ook zo. Vooral directie en management moeten het ontgelden. 'Holle bomen vangen veel wind' merkt Johan schalks op.
---
Johan opent met zijn tag de deur van het Landelijk Bureau en daalt fietsend af in de garage. Hij durft eindelijk zijn shirt af te vegen. Het zal nu wel opgedroogd zijn. Hij parkeert zijn fiets in de stalling en zet hem op slot. Hij loopt langs de deuren waarachter de vuilcontainers staan. Het stinkt er een uur in de wind. Dáár zouden ze nou eens wat aan moeten doen! Spontaan krijgt hij een aanval van zuur. Hij loopt met zware benen de trap op en opent met zijn tag de deur. Op naar de volgende trap.
Hij begroet zijn collega´s, hangt zijn jas op aan de kapstok en begroet Martha als hij de kamer inloopt . Martha is al bezig met het scannen van de kranten. Hij zet zijn tas achter zich neer en gaat achter zijn bureau zitten. Hij zet de computer aan en logt de vriendelijk terugpratende telefoon in. Hij haalt cappuccino voor Martha en een dubbele espresso extra sterk voor hemzelf. Wakker worden gaat nog wel even duren deze morgen.
Johan heeft een verhaal en wil dat kwijt. 'Ik ben vanmorgen bespuugd', begint hij. Martha kijkt op uit de krant. 'Wat?' vraagt Martha verstrooid. 'Ik ben vanochtend door iemand bespogen' herhaalt Johan. Martha fronst en schudt licht haar hoofd. 'Hoe dat zo?' Johan steekt van wal. 'Ik fietste vanuit WTC, weetjewel, die laan met die bomen in. Er komt dus zo'n groot uitgevallen auto, een BMW of zo, geblindeerd glas, die haalt mij in en stopt. De hele weg geblokkeerd. De portier gaat open en er stapt zo'n jong blond ding uit. Steeds meer fietsers staan te wachten, want ze kunnen er ook niet langs.’
‘Die chauffeur begint langzaam achteruit te rijden. Hij heeft mij echt niet gezien, ik kom met mijn fiets echt in de verdrukking. Gevalletje dooie hoek zeg maar. Dus ik klop twee keer op de kofferbak zodat ie weet dat ik daar sta. Hij stopt en ik kan doorfietsen. Maar die vent dus, echt zo’n WTV-jochie, netjes in pak en veel te jong voor zijn auto, die springt uit zijn auto en begint achter me aan te rennen met veel geklootzak en zo. Ik stap netjes af en wacht op hem. Zijn vriendin roept nog naar hem: ‘Michiel, hou op!’ Hij is ruim een hoofd kleiner dan ik, dus hij bedenkt zich als ie op een meter of twee genaderd is.’
‘Hij pruttelt nog een beetje na – over auto’s en poten en afblijven en klootzak – en spuugt dan naar me ter afsluiting.’ ‘Nou ja…’ zegt Martha. Johan vervolgt. ‘En hij kan nog niet eens goed spugen, het is echt klodder van niks. Een beetje schuim op mijn shirt hooguit. Ik roep nog naar zijn vriendin: “Je zal wel trotst op hem zijn!”
‘Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder ben bespuugd. Jij wel?’ Martha antwoordt: ’Nee,’ en gaat stoïcijns door waarmee ze bezig was.
---
Johan heeft net koffie gehaald. Een cappuccino voor Martha en een dubbele espresso extra sterk voor hemzelf. ‘Ik zat nog eens goed naar die RIE te kijken. Is toch wel opzienbarend! Moet je horen: 1/3e heeft geen vertrouwen in de strategie, 1/3e wil weg, 1/4e heeft een lage betrokkenheid, 1/3e vindt zijn takenpakket niet realistisch, 40% te veel werk. En dan nog geeft 80% een 7 of hoger aan Vluchtelinghulp... Het is mij een raadsel!’ Zonder op een reactie te wachten leest hij een volgende Fokke & Sukke en begint hard te lachen: ‘Heb je je amygdala nog!! Ha ha ha! Hier, moet je dit lezen !’
Abonneren op:
Posts (Atom)
