Inmiddels ben ik een maandje werkzoekend, werkloos, tussen twee banen in of tussen baan en ZZP in. Het is best maf om geen werk te hebben. Je hebt niet de dagelijkse routine van een wekker die om 7:22 uur gaat, waarna je je snel klaarmaakt om fris gewassen en gekleed en door weer en wind naar het station te fietsen voor de trein van 8:13 uur naar Zuid. Ontbijtje in de trein, boekje lezen en voor je het weet kom je alweer aan op Amsterdam Zuid. Daar pak je weer door weer en wind de fiets naar het LB, waar je als alles goed gaat rond 9:00 uur aankomt. Vaak kwam ik expres wat later omdat dat beter uitkwam voor het heersende koffieregime op mijn kamer. Tegenwoordig word ik wakker wanneer ik wakker word, en dat kan vóór 7:22 zijn maar ook best wel eens er na. Dat is pas wakker worden! Zo'n wekker is toch maar een wreed stukje marteltuig.
Er verandert heel wat als je niet meer werkt en dus thuis zit. Er gaat ineens veel meer koffie en pleepapier doorheen en de gas- en elektriciteitsrekening exploderen bijkans. De kachel stond vroeger nog geen vier uur aan op een koude werkdag, nu is dat al gauw vijftien uur. Laten we zeggen 40 uur kachel extra per week, ik ben benieuwd wat het scheelt op de eindafrekening.
Wat ook vreemd is, is dat je de gebruikelijke sociale omgang - praatje met klega bij koffiemasjien, een vergadering - ontbeert. Net als je spieren en hersenen is ook je spraakcentrum gebaat bij oefening. Zo nu en dan word je daarop gewezen. Zo was ik vorige week in Museum van Zuilen - daar moet je geweest zijn! - en de museumbestierder begon ineens tegen me te praten: "Kan ik u een kopje thee inschenken?" gevolgd door "Bent u hier al eerder geweest?"
Bij het beantwoorden van die toch niet al te ingewikkelde vragen realiseerde ik me dat ik al tweeënhalve dag niet had gepraat en dat alles weer een beetje op gang moest komen. Haperdehaperdehaper dus... En ik wist ook niet meer wat een goed moment was - een wat uitgebreidere inademing, een rust in bestierders betoog? - om in te breken en mijn prangende vragen te stellen of aanvullingen te geven, waardoor we door elkaar begonnen te praten, vervolgens allebei stopten om weer beide op hetzelfde moment door te gaan. Ik kan me voorstellen dat eenzamen tegen zichzelf gaan praten. Ik ben overigens verre van eenzaam, maak je vooralsnog niet druk.
Werk zoeken of voor jezelf beginnen is op zich best een baan. Maar in tegenstelling tot veel banen heb je bij een baanzoekbaan verdomd weinig improductieve uren. Je hoeft niet te vergaderen met jezelf, je vult geen Kloksgewijs in, je hebt geen werkgroep Slimmer werken, je hebt geen personeelsbijeenkomsten. Kortom: je kunt werken! Tel die niet gemaakte improductieve uren op bij die anderhalve uur die je per dag bespaart door niet op en neer te hoeven pendelen richting Amsterdam en je hebt werkelijk zeeën van tijd, want een baanzoekbaan is niet per se een baan van 40 uur voor mensen zonder 9-tot-5-mentaliteit.
Kortom: ik heb alle tijd om te koken, te lezen, hard te lopen, met andere werklozen te daten en cultureel te doen. Alleen afgelopen week al heb ik vier musea bezocht: het al genoemde Museum van Zuilen, het Volksbuurtmuseum (ook een must!), het Belvédère te Heerenveen en het Drents Museum te Assen. Ik denk dat ik een hele goede pensionado zou zijn.
Toch is het allemaal niet zo eenvoudig, werkloos zijn, want behalve het UWV kijkt ook de geest van Calvijn over mijn schouder mee. Heb ik het eigenlijk wel verdiend om iets leuks te gaan doen, te genieten? Staat er wel genoeg arbeid, genoeg inspanning, genoeg inzet tegenover? Op dat soort momenten zou je willen dat je katholiek was. Op veel andere momenten niet.
Er verandert heel wat als je niet meer werkt en dus thuis zit. Er gaat ineens veel meer koffie en pleepapier doorheen en de gas- en elektriciteitsrekening exploderen bijkans. De kachel stond vroeger nog geen vier uur aan op een koude werkdag, nu is dat al gauw vijftien uur. Laten we zeggen 40 uur kachel extra per week, ik ben benieuwd wat het scheelt op de eindafrekening.
Wat ook vreemd is, is dat je de gebruikelijke sociale omgang - praatje met klega bij koffiemasjien, een vergadering - ontbeert. Net als je spieren en hersenen is ook je spraakcentrum gebaat bij oefening. Zo nu en dan word je daarop gewezen. Zo was ik vorige week in Museum van Zuilen - daar moet je geweest zijn! - en de museumbestierder begon ineens tegen me te praten: "Kan ik u een kopje thee inschenken?" gevolgd door "Bent u hier al eerder geweest?"
Bij het beantwoorden van die toch niet al te ingewikkelde vragen realiseerde ik me dat ik al tweeënhalve dag niet had gepraat en dat alles weer een beetje op gang moest komen. Haperdehaperdehaper dus... En ik wist ook niet meer wat een goed moment was - een wat uitgebreidere inademing, een rust in bestierders betoog? - om in te breken en mijn prangende vragen te stellen of aanvullingen te geven, waardoor we door elkaar begonnen te praten, vervolgens allebei stopten om weer beide op hetzelfde moment door te gaan. Ik kan me voorstellen dat eenzamen tegen zichzelf gaan praten. Ik ben overigens verre van eenzaam, maak je vooralsnog niet druk.
Werk zoeken of voor jezelf beginnen is op zich best een baan. Maar in tegenstelling tot veel banen heb je bij een baanzoekbaan verdomd weinig improductieve uren. Je hoeft niet te vergaderen met jezelf, je vult geen Kloksgewijs in, je hebt geen werkgroep Slimmer werken, je hebt geen personeelsbijeenkomsten. Kortom: je kunt werken! Tel die niet gemaakte improductieve uren op bij die anderhalve uur die je per dag bespaart door niet op en neer te hoeven pendelen richting Amsterdam en je hebt werkelijk zeeën van tijd, want een baanzoekbaan is niet per se een baan van 40 uur voor mensen zonder 9-tot-5-mentaliteit.
Kortom: ik heb alle tijd om te koken, te lezen, hard te lopen, met andere werklozen te daten en cultureel te doen. Alleen afgelopen week al heb ik vier musea bezocht: het al genoemde Museum van Zuilen, het Volksbuurtmuseum (ook een must!), het Belvédère te Heerenveen en het Drents Museum te Assen. Ik denk dat ik een hele goede pensionado zou zijn.
Toch is het allemaal niet zo eenvoudig, werkloos zijn, want behalve het UWV kijkt ook de geest van Calvijn over mijn schouder mee. Heb ik het eigenlijk wel verdiend om iets leuks te gaan doen, te genieten? Staat er wel genoeg arbeid, genoeg inspanning, genoeg inzet tegenover? Op dat soort momenten zou je willen dat je katholiek was. Op veel andere momenten niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten