TOKKEL

Zondag weet vriendin het ineens: we moeten deze zomer gaan fietsen in Hongarije. Uit de enorme reisgids heeft ze een tiendaagse fietstocht gekozen van Eger naar Tokaj en terug. De reis ziet er inderdaad veelbelovend uit. Ik heb sowieso warme herinneringen aan Eger. In 1989 ben ik daar met mijn toenmalige vriendin en een bevriend stel geweest tijdens een interrailvakantie.

Ik pak het fotoalbum uit de kast met de foto's van die reis. Op de foto's zijn we te zien tijdens een rondleiding over de oude vesting van Eger. De gids is een Duits sprekende Hongaar, een onderwijzer als ik me niet vergis. Ook zijn er verschillende foto's van een wijnproeverij bij een familie die een eigen wijnkelder heeft. Het lijkt op een werfkelder, die is uitgehakt in een krijtberg. Het plafond is ingelegd met muntjes, die met een beetje moeite in het zachte krijt kunnen worden gedrukt. Er zijn 400 van dit soort wijnkelders op een rij. We zitten met de hele familie aan een picknicktafel met brood, spek en vooral veel wijn. We voeren gezellige handen-en-voetengesprekken. De wijn doet het prima als spraakwater. De wijn wordt door opa met een soort reuzenpipet uit een van de vele vaten gepipetteerd en overgedaan in een colafles, waaruit vervolgens de glazen worden gevuld. Op een van de foto's is ons gezelschap met de wijnfamilie te zien: opa met vochtige pretoogjes en een rode couperoseneus, de gehele familie gestoken in prachtig vloekende trainingspakken, een van de meisjes heeft een bril op met een vijftiger jarenmontuur dat toen in Hongarije beslist al niet meer kon. Oostblok op zijn best! Ik ben benieuwd hoe het er nu is en of we die prachtige rij wijnkelders weer kunnen terugvinden als we er gaan fietsen. Vast wel! En ik zou eigenlijk nog die foto mee moeten nemen. Geert Makje spelen.

Die middag moet ik gitaarspelen op een dichtersfestival. Omdat ik vrij weinig repertoir heb dat zich leent om solo te spelen, heb ik wat tokkelliedjes ingestudeerd die ik jaren geleden heb bedacht. Het is een leuk experiment, totaal iets anders dan met zijn achten, tienen of twaalven op een podium te staan. Vooral het laatste nummer wordt enthousiast ontvangen. Verschillende mensen laten weten dat ze dat erg mooi vinden.

Ik heb dat nummer aangekondigd als een liedje dat ik voor mijn toenmalige aanstaande vriendin heb geschreven. Dat het redelijk dramatisch klinkt door de akkoordkeuze. Dat dat natuurlijk een aankondiging is van het dramatische verloop van de relatie, die er inderdaad kwam. Ik heb 20 jaar geleden echt weken en weken zitten broeden op dat liedje, in de hoop dat ooit voor haar te kunnen spelen. Dat is uiteindelijk ongetwijfeld gebeurd, maar gek genoeg weet ik absoluut niet meer hoe, waar en wat de reactie was.

's Avonds thuis realiseer ik me ineens dat die 'toenmalige aanstaande vriendin', waarvoor ik dat dramatische tokkeliedje indertijd heb geschreven, dezelfde is als die waarmee ik zo innig verstrengeld op de foto sta in Eger. Ik heb al in geen tijden meer aan haar gedacht en vandaag komt ze zo maar tweemaal langs.