maandag 15 juni 2009

COMPLEX

Inmiddels zit er al flink schot in het hele volkstuingebeuren. Er zijn al drie bedden ingezaaid. De groentes schieten de grond uit, het onkruid nog net iets harder. De allergrootste rommel is opgeruimd. Ik heb ook al kennisgemaakt met een heleboel bijzondere mensen. Ik heb al een krop sla, zaailingen van biet en sla en twee paprikaplantjes gekregen. Dus zo werkt dat op een volkstuinencomplex...

Afgelopen zondag kwam er een man langs die ergens wat gemist moet hebben. Zusje en een vriend waren gezllig aan het helpen toen meneer pontificaal de tuin op kwam wandelen. Ik dacht altijd dat zo'n hek om je tuin aangaf waar je persoonlijke ruimte ophoudt. Je praat met elkaar over het hek heen, zonder elkaars territorium binnen te dringen. Dat is fout gedacht blijkbaar.
Ons gesprek stokte. Dat krijg je als een ongewenst persoon ongemakkelijk dichtbij komt. Ik probeerde de man te laten merken dat hij persona non grata was. Dat kan het beste door niet tegen iemand te praten. De edele kunst van het negeren. De man zag er sowieso simpel en onderdanig uit. Eerlijk gezegd vermoed ik dat het een latente leernicht is die tot op heden in de kast is blijven zitten. Daardoor is hij sociaal een weinig ontregeld geraakt.

Hij bleef maar staan, precies zo dichtbij, dat het irritant werd. Het was volstrekt duidelijk dat de man weg moest, maar hij pikte die overduidelijke signalen niet op. Toen hij spontaan mijn hark begon schoon te maken kon ik het niet laten te zeggen: 'Heeft u zelf geen tuin?' Schoorvoetend en daardoor te langzaam verdween hij als een geslagen hond richting poort.

Vandaag kwam die rare snoeshaan weer langs. Hij liep weer spontaan mijn tuin in, stond weer in mijn persoonlijke ruimte, was weer te onderdanig en was zich weer te weinig bewust van mijn overduidelijke pogingen hem weg te krijgen. Hij keek toe hoe ik plantjes aan het zetten was. Uiteindelijk heb ik me eerst een tijdje in de kas en toen in het tuinhuisje verstopt. Om de tijd te doden heb ik mezelf een sms-bericht gestuurd naar mijn vaste telefoon. Dat klinkt reuze grappig als bij het afluisteren van je voicemail een blikken robotvrouwtje hoort zeggen: kan-die-rare-snijboon-niet-weg? En meer...

Toen ik uit het huisje keek was meneer inderdaad de tuin uit. Toen hij zag dat ik het tuinhuisje uitkwam kwam hij in gestrekte draf weer terug. Daar kwam de aap uit de mouw. Hij was een man met een missie, maar hij had tot dat moment niet de durf om zijn missie te doen slagen. De man was zich al die tijd aan het opladen om mij zijn hamvraag te stellen.
Moet ie daar nou zo moeilijk over doen? Natuurlijk mag hij die metalen golfplaten hebben die mij zijn nagelaten en op mijn terras liggen opgeslagen. Graag zelfs! Dankzij deze sociaal invalide medemens heb ik nu weer een leeg terras.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten