SKOEP

In het aankomende VluchtelingenWerk Mazagine staat een interview met Bojan Bajic. Hij heeft met zijn gezin een aantal jaren in het AZC op Vlieland gewoond en is op het eiland blijven hangen, of beter gezegd: is er teruggekeerd. Ik weet niet wat er in ons clubblaadje komt te staan, maar ik vermoed dat ik wel een skoep heb.

Want afgelopen weekend was ik zelf op Vlieland en heb daar met Bojan gesproken. En dat leverde zeer nieuwswaardig materiaal op. Ik was er bijvoorbeeld bij toen de burgemeester van Vlieland - de jongste van Nederland, en hij schijnt nog Haan te heten ook! - in de achtertuin een spontane knipbeurt ten deel viel. "Yorick, dit kan echt niet meer, ik ga je knippen" zei Bojan. De burgemeester is snel overgehaald. Hij vindt het wel een grappige gedachte dat nu beide kappers op het eiland denken dat hij bij de ander is geweest. Het is weliswaar bijna donker, maar puur op gevoel weet Bojan er een knappe coupe van te maken. Bojan heeft geleerd te knippen in het vluchtelingenkamp waar hij zat. Je moest toch wat. Kappersvakscholen, wie heeft ze nodig?

Als we wachten tot Bojan is uitgeknipt, krijgen we Kroatische wijn aangeboden, die heel authentiek wordt uitgeschonken uit een colafles. Het lijkt er op dat in die fles eerder slivovitsj heeft gezeten, of het moeten hele rare druiven zijn geweest. Maar lekker is het wel, om niet te zeggen: apart.

Eerst nog even wat achtergrondinformatie over Bojan. Hij heeft met zijn gezin een verblijfsvergunning gekregen op grond van de pardonregeling. Hij is afkomstig uit Dalmatië en dus een kind van de Adriatische kust. Hij was dan ook dolblij toen hij in Nederland - na zijn vlucht - aan zee kwam te wonen. En niet zo maar aan zee, maar volledig omgeven door zee!

De Vlielanders waren in eerste instantie niet blij toen er plannen waren er een AZC te vestigen. Met 1150 lokalo's is 300 asielzoekers op je eiland toch best veel. Dan kan het wel zo zijn dat er 's zomers tienduizenden toeristen komen, maar die gaan ook weer weg. Uiteindelijk kwam het helemaal goed tussen de bewoners van het AZC en de eilanders. Er werd verontwaardigd gereageerd toen het AZC ging verdwijnen. Verontwaardiging over de totale verwitting van het eiland: wie had dat ooit gedacht? Overigens heeft de eigenaar van het voormalige AZC een dusdanig goeie deal met COA bedongen, dat hij genoeg geld opstreek om het duurste hotel van het eiland te bouwen op de plek van het AZC.

Bojan is een ondernemend typje. Hij heeft met zijn grote enthousiasme en sociale talent voor elkaar gekregen dat hij nu de hipste spot van het hele eiland bestiert:
http://www.podiumvlieland.nl/ Een prachtige ijszaak annex theater, waar prachtige films, maar ook allerlei optredens worden vertoond. Over vluchtelingen die het gemaakt hebben gesproken.

's Avonds zitten we met Bojan en burgemeester - die het goede voorbeeld geeft door als eerste te gaan roken - naar café het Praethuys. Vielands meest gevierde zanger treedt er op. Bojan vertelt zijn boeiende levensverhaal. De idiotie van een oorlog. Verlies van levens, verlies van vriendschappen. Maar ook de liefde voor de zee. De liefde voor Dalmatië en de liefde voor zijn nieuwe thuisland: Vlieland.

ZOT

Van de week kocht ik voor 2 euro bij De Slegte een prachtig boekje: Van de zotten. Een regelrechte aanrader! Er staan teksten in van verschillende Nederlandse cabaretiers en cabaretières. Geweldige liedjes met geweldige teksten. Met het nodige gegnuif en gegniffel heb ik het boekje tot mij genomen. En aangezien ik deze week geen inspiratie had, geef ik een kleine bloemlezing. Heel klein, twee versjes, en niet voor de tere zielen!

Op de tennisclub in Bavel

sloeg ik ballen op het gravel

vroeg er zo'n Bredase dame

of ik zin had in een game

ik zei: goed! Want ik dacht dakket

wel kon winnen met mijn racket

ingesmeerd met vaseline

stond ze bij de baseline

en opeens sloeg die Bredase

een verschrikkelijke ace

ik dacht: zo, dat is een grove

is het zomaar fifteen-love

na een stelletje onheuse

harde klappen stond het deuce

hup! daar kwam weer zo'n onkiese

oorverdovende service

die was uit! helaas de fiere

maar partijdige umpire

bleek een blinde en een trage

en zij stond op advantage

kijk maar uit, jij ouwe zak, want

ik ga meppen met mijn backhand

de umpire zei toen kattig:

dame, game, set en match

Frank van Pamelen

Ongenuanceerd anti-kinderlied - Katinka Polderman

ze willen altijd aandacht

en ze schijten in hun broek

ze staan op elke straathoek

te kluiven op een liga-koek

ze roepen om het hardste:

' ik ben knap, ik ben al vijf!'

't wordt tijd voor een klein brandje

in het kinderdagverblijf

ze maken stomme grapjes:

'Ik verhuis naar Walibi!'

't is puur behaagzucht wat ze doen

wij roepen: 'wat een fantasie!'

ze willen graag een cavia

een hamster of konijn

om de pootjes uit te trekken

het mag ook een zusje zijn

en ik heb heus wel begrip

al is het niks voor mij

voor zo'n rompje in de bosjes

of zo'n armpje op de hei

ze willen graag een kusje

op hun mond en anders niet

die zit vol met snot en smurrie

en met korsten Olvarit

ze weten alles beter

'Tss, Saturnus hééft geen maan!'

waarom gebeurt het nooit eens hier

maar altijd in Beslan?

en ik kan er echt niet bij

dat er pedofielen zijn

dat je geil wordt van zo'n mini-Hitler

met een mandarijn

mijn kind wordt niet zo'n monster

't wordt weldenkend, lief en blij

vriendelijk, bescheiden

want mijn kind lijkt vast op jou

RUS

Vorige week zat ik op een prachtige, hooguit net iets te koude avond in mijn tuintje aan de Vecht. Samen met M., een vluchteling uit Afghanistan. Eten, drinken en ouwehoeren. Ik ken M. vanuit het Intercultureel Theehuis, waar hij eerst als bezoeker kwam en sinds een paar maanden als collega-vrijwilliger komt. Opvallend is dat hij zich het gebruik van het woord gezellig al heel behoorlijk heeft eigen gemaakt. Gedurende de avond zegt hij zeker acht keer hoe gezellig het wel niet is. Toch heeft zijn 'gezellig' denk ik een hele andere inbedding dan mijn 'gezellig'. Niets is zo relatief als gezelligheid.

M. heeft zijn verblijf in Nederland te danken aan de pardonregeling. En dat in combinatie met een flinke dosis geluk. Of geluk...? Hij zat al in detentie om uitgezet te worden, maar ironisch genoeg heeft hij het aan de Schipholbrand te danken dat zijn uitzetting niet is doorgegaan. Voor en na de detentie heeft hij jaren als illegaal in Nederland gewoond, lange tijd in een kraakpand.

De reden voor zijn vlucht is dat hij alcoholische dranken verkocht in zijn restaurant in Kabul. Daar wordt de gemiddelde Taliban niet blij van. Het is navrant dat hij nu in Nederland ondanks een chronische hepatitis toch door blijft drinken. Niet veel, maar gewoon lekker. Misschien dat een arts in zijn interculturele communicatie moet weten dat een welgemeend 'U kunt beter geen alcohol drinken, meneer' niet werkt. Als je er volgens de sharia voor moet worden gedood, dan is zo'n doktersadvies natuurlijk een lachertje.

De verhalen die M. vertelt over zijn leven in Afghanistan, Wit-Rusland en illegaliteit lijken afkomstig uit een spannend jongensboek. Helaas wel een Afghaans jongensboek. En ook nog eens non-fictie. Het is een godswonder dat deze man überhaupt nog leeft. Ik realiseer me dat mijn Nederlandse leventje weliswaar saai is, maar als ik moet kiezen tussen saaiheid en onveiligheid dan weet ik het wel. Saaiheid met een vleugje gezelligheid, dat dan weer wel.

Kanaries

De voetbaltempel van Barcelona, Camp Nou, schijnt in de catacomben een heuse kapel te hebben. Zo kunnen de waarachtig gelovigen onder de spelers zich optimaal prepareren voor de wedstrijd. Ik neem aan dat dit alleen geldt voor het eigen team. Want iedere voetbalkenner weet dat God, als hij van voetbal hield, voor Barcelona zou zijn. En bij een WK uiteraard voor de Goddelijke Kanaries.

Het blijft toch altijd een potsierlijk gezicht: voetballers en andere sporters die zich tot een hoger medium wenden voorafgaand aan een te leveren prestatie. Alsof Ons Lieve Heer niets beters te doen heeft dan zich onledig te houden met aardse zaken als voetbal en 100 meter sprint. Wat maakt het hem uit wie er wint?

Het valt die sporters eigenlijk nauwelijks kwalijk te nemen dat ze het doen. Psychologisch onderzoek heeft allang aangetoond dat het aanroepen van een God je prestaties verbetert. Of aan de hand van de Olympische medaillespiegel kan worden aangetoond welke God nu eigenlijk de beste is gaat misschien weer een stapje te ver.

Al die sporters voelen zich na het neerzetten van een goede prestatie ook weer verplicht om hun God te danken voor zijn bijdrage en steun. Dat vind ik helemaal irritant. Kan Afellay bijvoorbeeld niet eens uit de leader van Studio Sport worden geknipt met dat vingertje richting hemel na een gescoord doelpunt? En dan mag Messi vier keer scoren in een niet onbelangrijke wedstrijd, om na elk doelpunt een kruisje te slaan vind ik toch een zwaktebod. Alsof niet sec dat specifieke bundeltje genen (talent!) in combinatie met een zeer sterke gedrevenheid zo'n fantastische voetballer heeft opgeleverd. Ook, en een heel minuscuul stukje religieus zelfbedrog. Als een korreltje suiker in de slagroom op de taart.

Denken die sporters nou werkelijk dat God ze zal waarderen voor hun stukje gratis en uit zijn verband gerukte promotie? Kunnen de reli-sporters van deze wereld hun bondje met God niet gewoon in volstrekte anonimiteit betuigen? God kennende zou hij dat veel meer waarderen. En van sport houdt de goede man sowieso niet.

Als je het mij zou vragen - dat gebeurt inderdaad veel te weinig - zou ik er voor zijn om elke vorm van religie uit te bannen uit de sport. Ja, inderdaad, net als doping. Het is natuurlijk super-oneerlijk dat de ene sporter - vermeend - hulp van boven krijgt en de andere het helemaal op eigen kracht moet doen. Ach, waar hebben we het helemaal over: als God werkelijk de regie in handen had, zou sport niet eens bestaan.

KRUIWAGEN

Pasen en Pausen... Het blijft een grappige combinatie. Het is altijd weer leuk, zo'n grappig verklede bejaarde die zinnen als 'Bedankt voor die bloemen' en 'Met de hulp van de Heilige Geest' mal uitspreekt. Tijdens Pasen spreekt de Paus zijn zegen uit aan zijn volgelingen, en hij doet nog wat absoluties links en rechts alsof het allemaal geen geld kost. Je hoeft alleen maar naar de uitzending op tv te kijken of op de radio te luisteren en je bent gezegend en/of je zonden zijn vergeven. Van alle volgelingen? Ja, ook van Berlusconi.

Ook mindere goden als priesters en diakenen kijken met Pasen niet op een zegening meer of minder. Zo zag ik gisteren bij Man Bijt Hond een prachtig filmpje van een inzegening van motorrijders op eerste of tweede Paasdag. Dan begint namelijk het motorseizoen, en het is toch fijn als je vooraf ingezegend bent. Motorrijden is immers een risicovolle onderneming.

De inzegening speelt uiteraard in een van onze zuidelijke provinciën. Een echt imposant aantal motorrijders is van de partij om te worden ingezegend. De diaken van dienst is een invaller. De oorspronkelijk zegenaar kan deze inspannende klus niet aan wegens lichamelijk malheur. De inval-diaken heeft wel vaker soortgelijke zegeningen gedaan, maar niet op deze schaal. Hij zegent normaliter alles wat kan rijden: auto's en fietsen, maar ook kruiwagens en zelfs schoenen. Zijn eerste massa-zegening is natuurlijk een hele uitdaging voor hem.

Gek genoeg heb ik niet het idee dat de inval-diaken en de eigenlijke diaken van dienst hun zegenrijke werk echt serieus nemen. Terwijl je zou denken dat als iemand dit serieus moet nemen, het toch zeker de diakenen zelf moeten zijn. Als de interviewer vraagt: "U schept er wel genoegen in de mensen nat te maken?" antwoordt de diaken: "Jaha, dan weten ze tenminste dat ze gezegend zijn!" En wat me ook tegenvalt: de diaken maakt het wijwater gewoon zelf. "Heeft u eigenlijk wel genoeg wijwater bij u?" "Jaha, zekers, heb ik gister zelf gemaakt." Terwijl je toch zou denken dat wijwater uit een gecertificeerde heilige bron moet komen. Weer een illusie armer.

Het is toch bijzonder dat zo'n zegening zo veel mensen op de been brengt. Het hoort bij Pasen als een paasei. Het is een raar soort bijgeloof volgens het principe baat het niet dan schaadt het niet. Als je een motorongeluk krijgt én je bent gezegend, dan was het je tijd of dan was het zonder zegening nog veel erger afgelopen. Overkomt je niets, dan heeft de zegening gewerkt. Dat kan ik ook nog wel! Geef mij zo'n kwast, wat water en een leuk pak en mijn zegeningen zijn niet meer te tellen.