BOEI

BOEI
Zo lang als ik mij herinner heb ik er last van. Of ik nou de beurt kreeg bij het kringgesprek in de klas, aan de keukentafel de dag doornam tijdens de thee met ma en zussen, met vrienden in de kroeg zat te ouwehoeren, het maakte niet uit. En ik kan het nog steeds. Is het een familietrekje? Is het typisch iets voor roodharigen? Het is in ieder geval bepaald niet bevorderlijk voor je behoefte om in de spotlights te staan. Je zakt door de keiharde grond als je klasgenoten zeggen: 'Kijk, hij wordt helemaal rood!' Jeugdtrauma's, ik zeg het je. En laat dat jeugd maar weg. Het voorstelrondje bij elke nieuwe meester of juf: een ramp. Angstzwetend wachtte je op het moment dat jij aan de beurt was. Aandacht! Bam! Gloeiboei!

Maar er gloort licht aan de horizon. Sinds een paar dagen weet ik dat blozen als iets positiefs moet worden gezien. En dat is nog niet alles: je kunt je er voor laten behandelen met een operatie!
Wat het eerste betreft: uit een onderzoek van Corine Dijk van de Universiteit Groningen blijkt dat goed blozen altijd op prijs gesteld wordt. Blozen heeft een functie en is onderdeel van de non-verbale communicatie. Ach ja, ik had het kunnen weten, dat zelfs zoiets schijnbaar afunctioneels nut heeft. Je geeft er mee aan dat je je schaamt. En dat stellen mensen op prijs, die eerlijkheid. Het is een hele geruststelling dit te weten. Maar let op: dit geldt alleen voor goed blozen, want je hebt ook nog zoiets als slecht blozen. Dan gaat dit verhaal niet op. Nou ja, niet altijd. En slecht blozen, dat kan ik ook.

De extreme vorm daarvan is bloosangst, die weer kan uitmonden in een algehele sociale fobie: levenslang kluizenaarschap in een nauwelijks verlichte ruimte. dat heb ik dan weer niet. Bij bloosangst bloos je om dingen die nog niet eens zijn gezegd. Je verwacht alleen dat ze gezegd gaan worden. Noem het pro-actief blozen. Dit komt vooral voor bij mensen je goed kennen. Als je het idee hebt dat ze dwars door je heen kunnen kijken. Ik moet hierbij direct denken aan mijn moeder. En bij mensen die hoger in de hiërarchie staan. Ik noem nogmaals mijn moeder.
Hetzelfde fenomeen doet zich voor wanneer je gedachten ergens naartoe gaan waarvan je denkt: ho, stop, niet nu, niet daaraan denken! Het hoeft echt niet per se heel erg ugly te zijn, maar je weet zeker dat de ander weet wat je denkt. En wat krijg je dan? Een gloeiboei.

Nog steeds heb ik zo nu en dan zo'n dag dat ik bij het minste of geringste blozen moet. Zaterdag nog bijvoorbeeld. Ik ging een roze kindergitaartje kopen. Het moest eerst worden uitgeprobeerd. Ik zat op een gitaarkrukje met het kleine meisjesgitaartje in mijn veel te grote handen. Twee beginnende pubers van het vrouwelijke geslacht zaten op twee meter afstand naar me te kijken. Ik zag niet eens dat ze keken, maar voelde het gewoon. Ik vroeg: 'Staat ie me een beetje?' De meisjes vonden van wel, maar ondertussen had ik wel een boei van heb ik jou daar. Wat het tweede betreft: blozen kan worden verholpen door de zenuw door te knippen die het signaal doorgeeft om lekker veel warmte af te geven via het gelaat. Succeskans 95%. Mogelijke complicaties: ter compensatie excessief zweten op andere plekken zoals daar zijn het kruis, en hangoog. Maar dat risico neemt een waarachtig blozer graag.

De hamvraag: was de kwaliteit van mijn leven nou hoger geweest als ik mij op jeugdige leeftijd had laten opereren? Was ik een ander mens geworden? Tsja… wie zal het zeggen. Ik vind het voor mij in ieder geval een beetje laat voor een operatie. Je ontwikkelt toch een modus operandi om met je afwijking om te gaan, waardoor het allemaal een beetje draaglijk blijft. Maar misschien dat mijn achtjarige veelvuldig blozende neefje wél iets aan een operatie heeft. Ik beveel het hem van harte aan.