Vijfde voorpublicatie: negatief op de positiefladder Johan logt de computer uit, verzamelt de losse papieren die in de loop van de dag bezit hebben genomen van bureau en vloer, propt ze in de bureaula en sluit deze, staat op van zijn stoel en verlaat zijn werkkamer, die tevens de rol heeft van bibliotheek. Hij pakt zijn jas van de kapstok en zegt zijn collega's gedag. Op naar de fiets, op naar de eetafspraak met Manon in de middelgrote, centraal in Nederland gelegen stad U. Manon is een ex-collega en een van de weinige 'exen' die hij nog steeds ziet. Ze hebben afgesproken in Balinesa, een restaurant waar Johan nog nooit is geweest. Italiaans en van het soort hip dat ze alleen hebben in de middelgrote, centraal in Nederland gelegen stad U.
Hij loopT het modern en designerig ingerichte restaurant binnen en kijkt de ruimte rond, op zoek naar Manon. Per mail heeft ze al laten weten dat ze haar haar heeft zwart geverfd, maar zelfs met die aanwijzing in het achterhoofd loopt Johan pontificaal langs haar. Een verontwaardigd 'He, Johan!' klinkt van achter hem, hij draait zich om en ja, het is Manon. Wonderlijk hoe hij dat heeft kunnen missen. Want echt veel veranderd is ze niet. Ze begroeten elkaar met een niet al te oprechte kus. Manon geeft nooit een echte kus, maar doet in plaats daarvan een soort wangetje-wangetje. Ach ja, in deze tijden van Mexicaanse griep.
---
Het is al na twaalven als Johan thuis komt. Hij heeft net te veel gedronken en voelt zich een beetje licht in het hoofd. Vreemd, hij is vanavond in het restaurant aangezien voor zowel accountant als homo. Zou het zijn nieuwe hemd zijn? Hij is nog steeds behoorlijk opgefokt van het etentje. Nou ja, van de gesprekken die hij heeft gevoerd tijdens het etentje. Want zo gaat dat met Manon: altijd op het scherpst van de snede, altijd op het randje van oorlog, altijd op het randje van totale waanzin. Maar dit keer was het toch anders. Wat was het? Berusting? Volwassenheid? Realiteitszin?
Het was zelfs zo anders dat het hem lichtelijk heeft geïrriteerd. Want wat heeft hij er nou aan dat ze zegt: 'Ik maak me tegenwoordig alleen nog maar druk over dingen waar ik zelf invloed op heb. Anders kost het alleen maar energie, en er verandert toch niets.' Dat klopt natuurlijk als een spreekwoordelijke bus, maar dat is precies wat Johan niet wil horen. Hij zoekt bevestiging voor zijn onderhuidse koude oorlog. Of opmerkingen als: ‘Dan moet je zelf directeur of manager worden, dan heb je daar wel invloed op. Maar dat wil je ook weer niet!' Nee, god verhoede… En opmerkingen als: 'Ach, die managers en zo, het zijn net vlinders die van bedrijf naar bedrijf vliegen. Daar moet je je niet druk om maken'. Gelukkig zei ze ook nog dat ze door jarenlange ervaring er van overtuigd is dat alle directeuren gek zijn.
---
'Ga jij nog naar dat Wilders-gedoe, met die pizza's en zo?' vraagt Johan aan Martha. 'Nee, dat gaat niet lukken, en ik hoef daar sowieso niet naar toe. Laat dat maar aan mensen over die er verstand van hebben.' 'Ja, dat is ook wel zo', beaamt Johan, die ook niet meer van plan is te gaan. 'Maar we kunnen natuurlijk wel alvast wat bedenken. Wat vind jij dan?' vraagt Martha. 'Veel cijfers er tegenaan smijten om te laten zien dat het onzin is', zegt Johan. 'Dat helpt niet', vindt Martha, 'feiten en cijfers dringen niet door tot in de onderbuik. Dat zou jij toch moeten weten!'
---
'Kan jij eigenlijk klaverjassen?' vraagt Johan. Hij gaat morgenavond klaverjassen met een collega, vandaar. 'Ja, ik kan het wel, maar ik hou er gewoon niet zo van. Ik vind het eigenlijk net werken, dan moet je weer van alles onthouden en zo. Ik begrijp niet dat mensen dat voor hun lol doen. Net als Rubik’s kubus of zoiets, dat ga je toch niet doen?' 'Dan vind je sudoku's maken zeker ook net werken?' 'Ja!' beaamt Martha. Dan heb ik een pittige werkweek, denkt Johan bij zichzelf.
---
Johan komt met een klein beetjes stoom uit zijn oren uit het functioneringsgesprek. Alles goed, alles oké, maar... te kritisch… 'Nou ja!', komt Johan de kamer binnen waar Martha iets achter de computer doet. 'Zeg eens, vind je mij negatief?' Martha kijkt niet op of om, wacht een luttel aantal seconden, en antwoordt met een langgerekt 'Neueueueuh…'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten