In de laatste jaren van de basisschool werd voetbal - zowel in actieve als passieve vorm - steeds belangrijker. Er werd natuurlijk flink op los gevoetbald. En het was tijd om kleur te bekennen. Want voor welke club was jij? Die keuze kon verstrekkende gevolgen hebben. De meesten kozen daarom de veilige weg: Ajax. Vanwege verschillende redenen - iets met roots en zo - koos ik voor FC Groningen.
Kleur bekennen nam ik erg letterlijk: toen mijn kamer geverfd moest worden, moest dat natuurlijk in de clubkleuren groen-wit. Eigenlijk wilde ik dat felle gifgroen dat zo kenmerkend is voor FC Groningen. In polderoverleg met mijn ouders werd het uiteindelijk depressief boswachtersgroen.
Kleur bekennen nam ik erg letterlijk: toen mijn kamer geverfd moest worden, moest dat natuurlijk in de clubkleuren groen-wit. Eigenlijk wilde ik dat felle gifgroen dat zo kenmerkend is voor FC Groningen. In polderoverleg met mijn ouders werd het uiteindelijk depressief boswachtersgroen.
Het hoorde er ook bij dat je allerhande snuisterijen aanschafte van je kluppie. Zweetbandjes, mini-clubtenue met zuignap voor op het raam, petjes, sjaaltjes, dekbedovertrekken... Mijn moeder is nog eens naar Groningen afgereisd voor mijn verjaardagscadeau, op zoek naar de fanshop van FC Groningen. Daar kocht ze zweetbandjes en een kleppet. Op de zweetbandjes stond niets. Dat was een fikse tegenvaller. Ik heb er zelf maar Z-side op geschreven. Op de pet wel, dus de heb ik toen tijdenlang op gehad. Mijn moeder heeft ook nog zelf een muts en sjaal gebreid in echt FC Groningenwol. Dat moet prachtig gestaan hebben, knaloranje haar met gifgroene muts en sjaal!
In die tijd (begin 1980) speelden de nog zeer jonge broertjes Koeman bij Groningen. Ik heb ze nog een keer zien spelen in Stadion Galgenwaard tegen FC Utrecht. Groningen verloor als ik het wel heb. Ik was Studio Sport gewend, en dat is toch heel anders voetbal kijken dan in een stadion. Als er wat gebeurde keek ik net naar een overvliegende meeuw of zo. En herhalingen, ho maar, in zo'n stadion. Bovendien scheen de zon genadeloos in je ogen. En de aanwezige mensen waren ook een beetje eng. Het was bepaald geen pretje.
Daarom heeft het bijna 30 jaar geduurd voordat ik weer eens naar het stadion ben gegaan. Dat was vorige week. Een vriend uit Tsjechië had kaartjes geregeld via een Tsjechische speler van Heerenveen, voor de wedstrijd Utrecht-Heerenveen. En niet zo maar kaartjes, nee, op de eretribune. Gelukkig had ik een kleppet mee, want ook - of: juist - op de eretribune schijnt de zon laag je ogen in. Dat had ik wel geleerd van de vorige keer. Over het voetbal zelf zal ik het niet hebben, wel over de indrukken.
Ik dacht dat er een nare opgefokte sfeer zou zijn, maar niks daarvan. In een gezellige en rustige optocht lopen we naar het stadion. Stadion Galgenwaard ziet er tegenwoordig prachtig uit. Alles glimt, er is een entree met designmeubels, net gepoetste roltrappen, en overal lopen schone jonge vrouwen rond in prachtige clubmantelpakjes die er met wat beminnelijk geknik voor zorgen dat je met een goed gevoel op de juiste stoel terechtkomt. In de pauze is de drank voor de hele eretribune op kosten van het huis. Ze schenken prima witte wijn.
Ook na de wedstrijd wordt er lekker doorgeschonken voor een paarduizend man en vrouw. Er is fijne achtergrondmuziek te horen. Marvin Gaye, Donny Hathaway, James Brown, al mijn helden komen voorbij. De bitterballen en andere versnaperingen worden door keurig nette bediening steeds op het juiste tijdstip aangeboden. Roken mag, en wel buiten met uitzicht over het sprookjesachtig verlichte veld. Als de bar gesloten is, blijkt twee klapdeuren verder nog een enorme club mensen zijn. Ik ontwaar er verschillende voetbalbobo's. Ook hier is alles gratis. Dat dat er allemaal uit kan, ik ben verbaasd! Ik overweeg bijna om toch maar Groningen in te ruilen voor Utrecht.
De volgende dag hoor ik bij Voetbal International dat Utrecht een schuld heeft van 2,5 à 3 miljoen euro. Sinds de voorgaande dag verbaast me dat in het geheel niets.
Daarom heeft het bijna 30 jaar geduurd voordat ik weer eens naar het stadion ben gegaan. Dat was vorige week. Een vriend uit Tsjechië had kaartjes geregeld via een Tsjechische speler van Heerenveen, voor de wedstrijd Utrecht-Heerenveen. En niet zo maar kaartjes, nee, op de eretribune. Gelukkig had ik een kleppet mee, want ook - of: juist - op de eretribune schijnt de zon laag je ogen in. Dat had ik wel geleerd van de vorige keer. Over het voetbal zelf zal ik het niet hebben, wel over de indrukken.
Ik dacht dat er een nare opgefokte sfeer zou zijn, maar niks daarvan. In een gezellige en rustige optocht lopen we naar het stadion. Stadion Galgenwaard ziet er tegenwoordig prachtig uit. Alles glimt, er is een entree met designmeubels, net gepoetste roltrappen, en overal lopen schone jonge vrouwen rond in prachtige clubmantelpakjes die er met wat beminnelijk geknik voor zorgen dat je met een goed gevoel op de juiste stoel terechtkomt. In de pauze is de drank voor de hele eretribune op kosten van het huis. Ze schenken prima witte wijn.
Ook na de wedstrijd wordt er lekker doorgeschonken voor een paarduizend man en vrouw. Er is fijne achtergrondmuziek te horen. Marvin Gaye, Donny Hathaway, James Brown, al mijn helden komen voorbij. De bitterballen en andere versnaperingen worden door keurig nette bediening steeds op het juiste tijdstip aangeboden. Roken mag, en wel buiten met uitzicht over het sprookjesachtig verlichte veld. Als de bar gesloten is, blijkt twee klapdeuren verder nog een enorme club mensen zijn. Ik ontwaar er verschillende voetbalbobo's. Ook hier is alles gratis. Dat dat er allemaal uit kan, ik ben verbaasd! Ik overweeg bijna om toch maar Groningen in te ruilen voor Utrecht.
De volgende dag hoor ik bij Voetbal International dat Utrecht een schuld heeft van 2,5 à 3 miljoen euro. Sinds de voorgaande dag verbaast me dat in het geheel niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten