Een zesde voorpublicatie
De laatste werkdag van het jaar is aangebroken. Echt bevredigend is die niet verlopen voor Johan. Zijn te-doen-lijst heeft hij bij lange na niet kunnen afwerken. Volgend jaar beter, nu eerst drie weken vrij! In het scherm van zijn computer ziet hij de laatste mail oppoppen: 'U kunt nu uitloggen'. Hij sluit zijn computer af. Hij ruimt alle papieren op die rondslingeren op en rond zijn bureau. Zo is er in ieder geval rond Kerst sprake van een clean desk.
Johan hoopt dat het hem lukt de aankomende vrije weken niet zijn werkmail te gaan checken. Hij heeft zelfs al overwogen om ICT te vragen of het mogelijk is de instellingen te wijzigen, waardoor het sowieso onmogelijk wordt dat te doen. Maar dat ging hem net iets te ver.
Voor de laatste keer dit jaar ronselt hij collega's om mee te gaan naar de kroeg. Degenen die niet mee gaan wenst hij fijne feestdagen. Hij pakt zijn tas, doet zijn sjaal om en muts op, trekt zijn jas aan en gaat naar de kelder om zijn fiets te pakken. Op naar café De Utrechter, voor de laatste 'nog eentje dan!' van het jaar.
---
Het is 3 januari. Johan zit thuis achter de computer en logt in op zijn werkmail. Niet direct vanwege het werk zelf. Hij wil iets checken. Gisteren belde zijn hoofd, Joost, hem op tijdens het ontbijt met een vreselijk, onzalig bericht. Het is nog niet echt tot hem doorgedrongen. Hij gelooft het gewoon niet. Hij heeft het vast verkeerd begrepen. Heeft Joost überhaupt gebeld? Maar het is waar. Een mail bevestigt wat hij eigenlijk weet, maar diep van binnen ontkent. Een paar dagen later schrijft hij hierover:
Verlies in de ontkennende fase
als je hard genoeg ontkent
is het dan niet waar?
vroeger als kind lukte dat
zo nu en dan
Johan is blij dat hij nog de hele week vrij is. Om te doen wat hij moet doen als er zoiets gebeurt: bezig zijn, liefst lichamelijk. Schaatsen, wandelen, fietsen, denken, dingen op papier zetten.
In cadans over het ijs
het hoofd leeg
de wereld wit
ruimte voor herinnering
Maltezer hondje
---
Johan zit achterin in de kerk, omgeven door heel veel collega's en oud-collega's. Het is vreemd, maar ook erg troostend zo samen te zijn. Het is een grote redelijk moderne katholieke kerk. De ruimte straalt rust uit en ruimte. Het is er knap koud en de houten banken zijn hard. Hij had deze Spartaansheid niet verwacht in een katholieke kerk. Eerder prachtig gecapitonneerde kussentjes van rood fluweel en voetenstoofjes.
Het valt hem zwaar, de dienst. Hij probeert zich volledig los te mediteren: adem in, adem uit. Daarbij richt hij zich op een van de lampen, die aan een meterslang snoer aan het plafond hangt. De lamp zwaait zonder aanwijsbare reden, en alleen voor de goede ziener, heel lichtjes heen en weer. Johan ziet hierin een laatste, ietwat sinistere afscheidsgroet.
De sprekers spreken. Mooie woorden voor een mooi mens. Op sommige momenten krijgt hij het te kwaad en schiet vol. Bij de mooie herinneringen.
Kerststallen op kist. Hij had zich al afgevraagd hoe het moest met de collectie kerststallen. Zijn gedachten dwalen verder af. Hoe had hij het ook weer opgeschreven?
Wat is verdriet?
Is het een eeuwig pruttelende soep
die je dagelijks eet
en steeds weer bijvult
want hij mag niet op
een oersoep
steeds verder aangelengd
en zo nu en dan
ook na jaren
proef je de oorsprong er doorheen
---
Het is geweldig: Abba in de kerk, tot twee maal toe! Zou Abba het tegenwoordig gered hebben, in dit tijdperk van Youtube en MP3? Weinig kans, denkt Johan. Zijn gedachten gaan naar de vakantieweek, waar Riny mee naartoe was als begeleider. 's Avonds aan de picknicktafel, hilarische verhalen over het Eurovisiesongfestival. Met een enorme club vrienden en vriendinnen spraken ze af, waarbij iedereen een deelnemend land vertegenwoordigde, met alle verkleedpartijen van dien. Prachtig hoe hij daar over kon vertellen. Johan lag bijna letterlijk onder de picknicktafel van het lachen. Mooie herinneringen.
Contactpersoon
mailadres
mobiel
opschonen
of nog maar even wachten?
---
Als de deuren van de kerk open gaan en de kist naar buiten wordt gedragen, schijnen warme zonnestralen de ijskoude kerk in. Uitnodigend, alsof daar de hemel al begint.
Wees maar trots
levensgenieter
gezelligheidsdier
wat word jij gemist!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten