TV

In het televisieoverzicht in NRC Next valt me op dat een woord telkens terugkeert: Amerikaans. Amerikaanse film, Amerikaanse comedy, Amerikaanse serie... Zo heel af en toe staat er Nederlandse film of Britse politieserie, maar echt 95% is Amrikaans. Op zich is dat niet echt opzienbarend. American culture rulez all over the world en in alle respecten. De Amerikaanse manier van leven is bijna een begrip geworden. Maar als je er goed over nadenkt is het volslagen belachelijk. Waarom heeft een land waar slechts driehonderdmiljoen mensen wonen - nog geen 5% van de wereldbevolking - zo'n enorme monopoliepositie op film- en televisiegebied? In de EU wonen meer mensen, om maar te zwijgen over China en India.

Een paar jaar terug was ik in Warschau. Op de hotelkamer kon je genieten van echte Poolse televisie. Ook daar grossiert men in onbeduidende Amerikaanse series. De wijze waarop films in het Duits worden nagesynchroniseerd is bekend, in Polen pakken ze het heel anders aan. Ze doen daar niet aan nasynchronisatie in de letterlijke zin des woords. Er is daar één meneer die alle scripts van alle films en series heeft en ze voorleest als die film of serie wordt vertoond. Waarschijnlijk loopt het voorgelezene ongeveer gelijk met wat er daadwerkelijk in de film wordt gezegd. Iedere rol, man, vrouw, kind of hobbit, ze krijgen allemaal de warme donkere, haast bronstige stem van deze man. Ik stel me er een Walesa-achtig type bij voor, ruwe bolster, blanke pit en met snorgarantie.

De grap is dat wanneer een meisje in de film huilend zegt dat ze zo verdrietig is, de man - alsof hij een telefoonboek voorleest - namens het meisje iets dergelijks zegt in het Pools. Ook als er op de achtergrond duidelijk Amerikaans geschreeuw klinkt, bast de Poolse stemkunstenaar zonder enige stemverheffing Poolse woordjes die hetzelfde moeten beduiden. Op die manier is The Bold & the Beautiful echt een ontzettend leuke serie, zeker als je de Poolse meneer probeert na te doen.

De vreemdste vorm van nasynchronisatie vind ik toch die van pornofilms. Ik zag eens op tv een keurig stel veertigers, die zelf niet direct in aanmerking zouden komen om in zo'n film te acteren. Maar nasynchroniseren konden ze als de beste! Tussen duim en wijsvinger pakten ze een stukje wang vast dat ze op een neer bewogen, met allemaal soppige geluidjes tot gevolg. Tegelijkertijd konden ze dan tedere neukwoordjes prevelen, na verloop van tijd overgaand in wat minder subtiele kretologie. Soms klopten ze op een op het oog willekeurig lichaamsdeel (een arm vaak), waarschijnlijk precies in het ritme van De Liefde die ze nasynchroniseerden. Kopje koffie er bij, om half twee pauze en daarna weer lekker door met het nasynchroniseren. Nasynchronisator, een prachtbaan!