EILAND

Vanaf 15 februari is neef Yorick burgemeester van Vlieland. Gedurende drie maanden is hij bovendien de jongste burgemeester van Nederland. Dat vervult de hele familie met trots, ook al gaat het om de Nederlandse gemeente met de minste inwoners.

Het feit dat het om een eiland gaat - een Waddeneiland zelfs - maakt het bijzonder. Het heeft iets romantisch: vanaf de vuurtoren overziet de burgervader zijn grondgebied. Polders, duinen, ruigtes, dijken, huizen, sloten. Meeuwen spelen al vliegend tikkertje, voortgeduwd door de wind. Aan de einder grazen ganzen. In de verte stoempen drie fietsers tegen de wind in. Waar zijn domein ophoudt begint de zee. Op het vasteland, aan de overkant, aan gene zijde leven de anderen. De burgemeester zwaait vanaf de toren naar zijn 1141 onderdanen, waarbij zijn ambtsketen vrolijk rinkelt.

Dat is toch heel iets anders dan de baas zijn van een gemeente waarvan het onduidelijk is waar de grenzen liggen. Grenzen die bovendien zo poreus zijn als het maar zijn kan. Dat is op zo'n eiland wel even anders. Een eiland is vanuit strategisch oogpunt ideaal en goed verdedigbaar. En 20% van de beroepsbevolking van Vlieland is werkzaam bij defensie, dus aan alle voorwaarden voor een coup wordt voldaan.

Neef kennende kan ik mij wel een voorstelling maken van de plannen die hij met Vlieland heeft: een onafhankelijk op biologische-dynamische en socialistische leest geschoeid autarkisch eiland. Hoe het ook zij, van deze burgemeester gaan we zeker nog wat horen!