OUD

Soms vraag je je af of je nu echt definitief een oude lul aan het worden bent is een rare formulering als je eigenlijk bedoelt dat ik dit mezélf afvraag. Toch is dat de formulering die bij wijze van spreken uit de pen vloeit. Gebruik ik die formulering omdat ik bang ben voor het antwoord op deze ongetwijfeld retorische vraag, en om de vraag zo een min of meer universeel karakter te geven, alsof het een vraag is die iedereen zich zo nu en dan stelt? Het zou zo maar kunnen.

De aanleiding voor al deze gedachten zijn de ervaringen van een aantal concertjes waar ik de afgelopen maanden heen ben geweest. De vraag in kwestie: begin ik nou echt een oude lul te worden of is het echt zo dat het publiek tijdens liveconcerten steeds minder interesse lijkt te  hebben voor datgeen waarvoor iemand volgens mij normaal gesproken naar een poptempel, concertpodium of concerthal gaat: het bekijken en beluisteren van en dansen en uit je plaat gaan op het optreden van een tof bandje.  

Een concert is tegenwoordig een social media event. Je maakt een paar foto's en filmpjes, voegt er een leuk bedoelde quote aan toe en deelt die op het een of andere sociale medium met al je vrienden die er niet bij waren. Een concert is iets waar je bij geweest moet zijn om het er bij geweest zijn, niet omdat het een waaaaanzinnig optreden is met te gekke muzikanten die met een enorme drive dikke vette nummers neerzetten. Een concert is verworden tot de soundtrack van een vrijgezellenfeest waar lekker bij gelald, gezopen en om elkaars nek gehangen kan worden. Een concert is het hinderlijke live gespeelde lawaai waardoor het vaak lastig is de week te bespreken of je relatiecrisis door te nemen met je vrienden. Ik kan het mis hebben, maar ik dacht dat daarvoor nou net kroegen waren uitgevonden.

Wat die social media betreft: daar ben ik een beetje dubbel in. Het is suf als de helft van de concertbezoekers met zijn telefoontje het concert aan het opnemen is, maar het is de volgende dag wel weer leuk als je een filmpje kan bekijken van het concert waar je bij was. Dus vooruit, ook een oude lul moet een beetje met zijn tijd meegaan, dat moet kunnen. Maar moeten goedwillende geïnteresseerde voorbeeldige concertbezoekers zoals ik tijdens de zachte en middelzachte passages tijdens het concert zich dan maar gewoon níét ergeren aan het geroezemoes in de zaal waardoor je de muziek nauwelijks meer kan horen? Ik dacht het niet! Ik vind dat die altijd aanwezige mannetjes met een V-tje op de revers – die je vroeger natuurlijk nooit zag in een concertzaal, nergens voor nodig – deze personen na een eenmalige waarschuwing netjes uit de zaal dienen te verwijderen zodat de echte concertbezoeker wordt gevrijwaard van dit soort misstanden. Noem het de concertpolitie.  

Het zou best kunnen zijn dat vroeger (ja, inderdaad als je over vroeger begint dan bén je een ouwe lul…) de muziek harder stond. In de tachtiger jaren was de gehoorbeschadiging ternauwernood uitgevonden. Ik kan me concerten herinneren waarvan je nog dagen later een piep in je oren had (Shockheaded Peters, Wiseblood, Urban Dance Squad kon er ook wat van). Het was niet eens mogelijk een gesprek te voeren als zo’n bandje speelde. Maar zelfs al was het wel mogelijk, je deed het niet, uit puur respect voor de muzikanten op het podium. Logisch. Tsja, vroeger…