EENDJE

Onlangs - daar beginnen mijn blogs vaak mee heb ik het gevoel - was ik aan het wandelen in de Bethunepolder. Daar is een pad tussen de weilanden met aan weerzijden een sloot, dat langs een elzenbosje voert waar veel mooie vogels zitten. Ik wil daar nog steeds een keer een blauwborst zien. Die schijnen daar te zitten. Elke keer als je er wandelt zie je grutto's, kievieten, krakeendjes, tureluurs, karekieten en vaak ook de bruine kiekendief.

Bij mijn tocht zag ik een familie bergeend met tien prachtige jonkies. Het is net alsof ze magnetisch zijn en naar elkaar toe getrokken worden. Ze zwemmen echt op een kluitje, zeker als er gevaar dreigt. Ik probeer heel rustig in slow motion en met een zo groot mogelijke boog om de eenden te lopen. Ik wil ze niet laten schrikken. Daar heb ik slechte ervaringen mee. Vorig jaar deed ik een bergeendenfamilie opschrikken. De ouders vlogen uit pure schrik zeker een half uur lang - toen ging ik weer verder - simultaan en laag ellipssen boven het terrein. De jonge eendjes waren in rep en roer en zwommen in een kluitje van beduidend minder dan tien, angstig naar papa en mama in de lucht kijkend. Die eendjes waren slachtvee.

Met die ervaring in het achterhoofd was ik dan ook een weinig verontrust toen ik een drietal vrouwen luid kwakend - nota bene over Champions League voetbal! - zag komen aanlopen in mij tegengestelde richting. Toevallig bleek ik een van hen te kennen. Een oud-huisgenoot, inmiddels uitgegroeid tot een vrouw van slagschipachtige proporties. Na een korte 'Wat doe jij tegenwoordig?' liepen we weer door. Ik bedacht me dat die arme bergeenden dit echt niet gingen overleven, deze kwakende dames. In gedachten zag ik de oudereenden al weer schrikachtig ellipsen vliegen boven de ruige weilanden...

De drie vrouwen kwamen steeds dichter bij de plek waar ik de eendenfamilie had gespot en helaas, ze waren niet een zijsloot in gezwommen. Ze waren opgemerkt en de vrouwen positioneerden zich met hun lompe poten tussen het riet om niets van de doodsbange eendjes te missen. Op een paarhonderd meter afstand hoorde ik dingen als 'lief' en 'schattig.' Ik vond dat vader en moeder bergeend het knap lang uithielden. Ik zag nog nergens een paartje bergeenden simultaan ellipsen vliegen. De vrouwen liepen door, de eenden hadden zich met oneendelijke inspanning teweer gesteld tegen de groteske dynamiek van drie dames. Wat een topeenden!