HET LANDELIJK BUREAU

Een vierde voorpublicatie

Johan zit thuis achter zijn computer en worstelt met een blog. Hij wil wel weer eens wat anders schrijven dan die eeuwige blogs over zijn nieuwe tuin. Maar verder gebeurt er niet zo veel in zijn leven wat als inspiratie kan dienen. Het blijft toch moeilijk, elke week weer aan die hooggespannen verwachtingen voldoen. Zijn blog heet 'Nog eentje dan' en wordt elke donderdag over de mail verspreid onder het halve Landelijk Bureau. En een hoop oud-collega's ook. Met een variabele groep gaan ze na het werk naar café De Utrechter. Gezeten op het terras kijken ze uit op het prachtige hoofdkantoor van Vluchtelinghulp. Zo prachtig! Wel drie keer zo duur als het oude gebouw. Als de club dat maar kan hebben in deze tijden van financieel malheur.

Vaak mondt de borrel uit in een klaagzang over het werk. Vooral als Melchior er bij is. Als die eenmaal op gang is, is hij nauwelijks meer te stoppen. Het is maar goed dat hij binnenkort naar Nieuw Zeeland emigreert. Niets deugt. En dat is natuurlijk ook zo. Vooral directie en management moeten het ontgelden. 'Holle bomen vangen veel wind' merkt Johan schalks op.

---

Johan opent met zijn tag de deur van het Landelijk Bureau en daalt fietsend af in de garage. Hij durft eindelijk zijn shirt af te vegen. Het zal nu wel opgedroogd zijn. Hij parkeert zijn fiets in de stalling en zet hem op slot. Hij loopt langs de deuren waarachter de vuilcontainers staan. Het stinkt er een uur in de wind. Dáár zouden ze nou eens wat aan moeten doen! Spontaan krijgt hij een aanval van zuur. Hij loopt met zware benen de trap op en opent met zijn tag de deur. Op naar de volgende trap.

Hij begroet zijn collega´s, hangt zijn jas op aan de kapstok en begroet Martha als hij de kamer inloopt . Martha is al bezig met het scannen van de kranten. Hij zet zijn tas achter zich neer en gaat achter zijn bureau zitten. Hij zet de computer aan en logt de vriendelijk terugpratende telefoon in. Hij haalt cappuccino voor Martha en een dubbele espresso extra sterk voor hemzelf. Wakker worden gaat nog wel even duren deze morgen.

Johan heeft een verhaal en wil dat kwijt. 'Ik ben vanmorgen bespuugd', begint hij. Martha kijkt op uit de krant. 'Wat?' vraagt Martha verstrooid. 'Ik ben vanochtend door iemand bespogen' herhaalt Johan. Martha fronst en schudt licht haar hoofd. 'Hoe dat zo?' Johan steekt van wal. 'Ik fietste vanuit WTC, weetjewel, die laan met die bomen in. Er komt dus zo'n groot uitgevallen auto, een BMW of zo, geblindeerd glas, die haalt mij in en stopt. De hele weg geblokkeerd. De portier gaat open en er stapt zo'n jong blond ding uit. Steeds meer fietsers staan te wachten, want ze kunnen er ook niet langs.’

‘Die chauffeur begint langzaam achteruit te rijden. Hij heeft mij echt niet gezien, ik kom met mijn fiets echt in de verdrukking. Gevalletje dooie hoek zeg maar. Dus ik klop twee keer op de kofferbak zodat ie weet dat ik daar sta. Hij stopt en ik kan doorfietsen. Maar die vent dus, echt zo’n WTV-jochie, netjes in pak en veel te jong voor zijn auto, die springt uit zijn auto en begint achter me aan te rennen met veel geklootzak en zo. Ik stap netjes af en wacht op hem. Zijn vriendin roept nog naar hem: ‘Michiel, hou op!’ Hij is ruim een hoofd kleiner dan ik, dus hij bedenkt zich als ie op een meter of twee genaderd is.’

‘Hij pruttelt nog een beetje na – over auto’s en poten en afblijven en klootzak – en spuugt dan naar me ter afsluiting.’ ‘Nou ja…’ zegt Martha. Johan vervolgt. ‘En hij kan nog niet eens goed spugen, het is echt klodder van niks. Een beetje schuim op mijn shirt hooguit. Ik roep nog naar zijn vriendin: “Je zal wel trotst op hem zijn!”

‘Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder ben bespuugd. Jij wel?’ Martha antwoordt: ’Nee,’ en gaat stoïcijns door waarmee ze bezig was.

---

Johan heeft net koffie gehaald. Een cappuccino voor Martha en een dubbele espresso extra sterk voor hemzelf. ‘Ik zat nog eens goed naar die RIE te kijken. Is toch wel opzienbarend! Moet je horen: 1/3e heeft geen vertrouwen in de strategie, 1/3e wil weg, 1/4e heeft een lage betrokkenheid, 1/3e vindt zijn takenpakket niet realistisch, 40% te veel werk. En dan nog geeft 80% een 7 of hoger aan Vluchtelinghulp... Het is mij een raadsel!’ Zonder op een reactie te wachten leest hij een volgende Fokke & Sukke en begint hard te lachen: ‘Heb je je amygdala nog!! Ha ha ha! Hier, moet je dit lezen !’