TRAPPIST

We zitten op een mooi terras met uitzicht op de oude brug van Vresse-sur-Semois. Een lekker glas wijn en heerlijk eten. Gamba's op duivelse wijze, op zijn Vlaams klinkt dat toch weer totaal anders dan Scampi à la diable. Er komt een vrouw met peuter en man het terras op. Dit onder luid gekwaak. De vrouw heeft op afstand een meisjesachtige uitstraling. Of nee, ze ziet er nu, naderbij gekomen, eerder uit als een voormalige vrouw van lichte zeden. Eentje van het treurigste soort. Van nog dichter bij ziet ze er versleten en verwelkt uit. Jaarringen van roken en drinken zijn op haar gezicht te lezen. Ook haar stem heeft hoorbaar jaarringen. Ze is bij nadere beschouwing niet de moeder van de peuter. Ze is de oma.

Het hele terras wordt overgenomen door de aanwezigheid van de vrouw. Haar vals gekraai richt zich al snel op de ober, een vriendelijke Franse jongen met meisjesachtige trekken. In het Vlaams beklaagt ze zich tegen de arme jongen dat hij geen woord Nederlands spreekt! Later zegt hij in zijn beste Frans dat hij uit Frankrijk komt. Zoals bijna al het bedienend personeel in de regio. Blijkbaar lopen de Ardennen zo leeg dat ze zelf geen jongeren over hebben die op een terras willen werken. Op een terras zitten willen ze trouwens maar wat graag. Een trappist er bij en gaan!

We zitten een tafeltje verder en kunnen ons niet aan haar gesprek onttrekken. Ze wil natuurlijk ook onze mening over deze Vlaams-Waalse kwestie. Wij hebben op dat moment last van niet zo veel mening en houden de gespreksboot subtiel af. Zelf een gesprek voeren lukt ons ook niet als de vrouw haar stem opzet. De man - haar man? - van onduidelijke signatuur weet precies wanneer hij zijn mond moet houden: de hele avond.

De vrouw drinkt trappist. Het lijkt er op dat dit niet bepaald de eerste trappist van die dag is. De vrolijke peuter die in de leeftijd is dat ze net kan lopen, drinkt af en toe een slokje mee uit de grote bokaal. We kijken raar op als haar oma de inhoud van het zuigflesje aanlengt met tripel. Eerst vinden we het wel grappig dat ze de peuter een slokje bier geeft, maar die peuter kan na verloop van tijd nauwelijks meer op zijn toch sowieso al wankele beentjes staan. Af en toe valt de peuter een beetje weg. Het schijnt niet zo heel goed te zijn voor kleine kinderen, alcohol, maar om er nou wat van te zeggen... Je doet het niet op zo'n moment.

Na het eten wil ik versneld afrekenen. De vrouw is van dusdanig kaliber dat ze in mum van tijd elk terras leeg krijgt. Tegen de tijd dat ik klaar ben met afrekenen blijkt ze met peuter en man van onduidelijke signatuur te zijn vertrokken. De rust keert, zo snel als zij verbroken werd, weder over het terras. De kust is veilig en plannen veranderen snel. We bestellen er nog maar een, en hervatten het gesprek dat een uur geleden zo bruut werd onderbroken.