9/11

Waar was jij op 11 september 2001? Of nine eleven zoals het ook zo vaak heet tegenwoordig. Leuk dat je het vraagt, ik weet het nog goed: ik was in Coimbra, Portugal.

's Ochtends waren vriendin en ik met een enorme stopbus - die extreem vaak stopte - uit een heel klein plaatsje op weg gegaan naar Coimbra. Zo'n twee en een half uur later waren we redelijk gammel van alle haarspeldige weggetjes aangekomen in die prachtige stad. Na wat rondgeslenterd te hebben over antieke universiteitsterreinen en langs mooie kathedralen werd het tijd voor een stevige lunch. We zaten op een prachtig terras aan een pleintje en hadden net besteld. Maar de broodjes lieten ernstig lang op zich wachten. Het duurde en duurde en duurde.
Toen ik naar binnen ging voor een klacht bleek de tent volgepakt te zijn met mensen die naar de tv achter de bar zaten te kijken. Gebiologeerd, open mond, een en al verbazing, zo niet ontzetting. De tv toonde beelden van een soort flat die in de fik stond. Ik ging er van uit dat dat ergens in Lissabon zou zijn. Bosbranden, eucalyptusmaffia… Best lullig, zo’n brand, maar het werd zo onderhand toch echt wel tijd om ons broodje te krijgen. En dat heb ik ook maar gezegd.
We kregen daarna vrij snel ons broodje. Een prima broodje. Er werd een soort verontschuldiging bij gegeven, een verklaring van overmacht. ‘Ach, geeft niet, is al goed, wij zijn ook de beroerdste niet!’dacht ik nog.

Later die dag kregen we iets meer informatie. Dat die fik toch niet in Portugal was, maar in de VS. En dat de flat het WTC was. En dat het niet waarschijnlijk was dat het een ongeluk was, want beide torens waren geraakt door een vliegtuig.

Toen we terug waren op Quinta de Cerca, het prachtige door een Vlaams stel gerunde onderkomen, kregen we wat meer mondelinge informatie. Maar verder zaten we gewoon onder onze grote oude boom overheerlijk te eten aan de lange tafel. En ’s avonds dronken we Belgisch bier op het buitenterras bij het zwembad. Met uitzicht op een prachtig groen dal. Er waren slechts vier gasten. We filosofeerden lustig los over de aanslag. Onze verdere informatievoorziening die vakantie bestond uit af en toe een buitenlandse krant.

Gelukkig hebben we door de vakantie niet 1001 keer herhaald gezien dat er een vliegtuig de WTC-toren in vloog. Hebben we niet alle nabeschouwingen gezien op 100 zenders tegelijk. Hebben we niet 1001 ooggetuigenverslagen gehoord. Hebben we niet de mensen gezien die een sprong verkozen boven vlammen.
Toen we twee weken later op vliegveld Lissabon aankwamen zagen we dat de wereld was veranderd. Een cordon van militairen, zwaar bewapend en geflankeerd door tanks, stond net buiten de gebouwen van de luchthaven. Ook de luchthaven zelf was vergeven van marechaussees. De controle was enorm verscherpt, maar desondanks wist vriendin per ongeluk een Zwitsers zakmes in haar handbagage het vliegtuig binnen te smokkelen. De controlerend ambtenaar van dienst durfde niet in het vakje dameshygiëne te gaan rommelen. En daar bevond zich het steekwapen! Het was weer duidelijk: een aanslag zit in een klein hoekje.