OZON

Het schijnt dat je aan geuren de sterkste herinnering hebt. Een geur kan je ver terugvoeren in je verleden of naar een andere plek. Dat had ik gisteravond, toen ik de slaapkamer binnenstapte. Het raam stond open en er hing een geur die ik direct thuis kon brengen: de geur van kleurentelevisie.

En niet zo maar een kleuren-tv, maar van het grote, nauwelijks te tillen exemplaar dat centraal in de woonkamer stond opgesteld. De tv waarop ik in mijn jeugd zoveel moois en soms ook beangstigends heb gezien. De tv waarvoor degene die het dichtst bij zat de afstandsbediening was.

Maar hoe ruikt kleuren-tv? Het is de geur van glas en statische elektriciteit. Fris maar tegelijkertijd muf vanwege de door statische elektriciteit aangetrokken stofdeeltjes die aanbrandden, want de tv was in die tijd nog een warme lamp. Ik heb ook het idee dat tv naar ozon ruikt, alhoewel ik niet weet waar dat op is gebaseerd.

De tv was indertijd totaal anders dan nu. Als je dichter bij het beeldscherm kwam zag je minuscule honingraatjes in rood, groen en blauw, die gezamenlijk beelden vormden en zich tot de benodigde kleuren mengden. Pointillisme après le lettre.

In die tijd was het hoogtepunt op tv-gebied die ene woensdagmiddag in de maand, waarop allemaal tekenfilms werden uitgezonden. Je keek er echt naar uit. Met de zusjes en soms vriendjes en vriendinnetjes zaten we al tijden van tevoren klaar voor de tv, tot het begon. Als we geluk hadden kregen we een drie musketiers, zo'n joekel van een reep met karamel en chocola. Waar zijn ze gebleven?

Voor mij was 'Naar het middelpunt der aarde' het hoogtepunt. Superspannend, en er figureerden ook nog dinosaurussen in! Ook 'Kuifje' was enorm spannend. Zo spannend dat ik soms last had van macaroni. Ik had last van macaroni als ik te fanatiek nagels had gebeten. Het afgebeten randje van de nagel dat nog net vast zat zag er uit als een verfijnd macaronietje met bloed als rode saus. Bloed, omdat je de boel in het leven getrokken had. Het gaf een gemene scherpe pijn. Die kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren, maar niet zo goed als de geur van kleuren-tv.