Zo vlak voor mijn zestiende verjaardag kreeg ik, zoals dat in die tijd gebruikelijk was, een oproep voor de dienstkeuring. Met tientallen leeftijdgenoten - sterker nog, zij werden in dezelfde week zestien - kwamen we bijeen in de behoorlijk uitgewoonde - inmiddels afgebroken - Hojelkazerne, vlakbij het Jaarbeursplein. Het was een volstrekt willekeurige dwarsdoorsnede van wat er in en om Utrecht aan jongens woont en toevallig rond dezelfde dag jarig is. Als net VWO-jongetje realiseerde ik mij voor het eerst dat wat er op een VWO aan scholieren rondwaart dus géén dwarsdoorsnede is.
Er werd wat bloed afgetapt, je perste met veel moeite wat urine over een in te leveren lakmoespapiertje heen, je werd staand in je onderbroek gecheckt op lichamelijke afwijkingen, je maakte een toets om je intelligentie en logisch inzicht te meten en je kreeg een intake, want wat wilde je nou eigenlijk worden als je later in dienst ging?
Iedereen heeft wel zijn eigen S5-verhaal, ook ik, maar ik vond het zelf prima om in dienst te moeten. Misschien niet heel erg leuk, maar niet iets om te weigeren. Zoals die vriend van het S5-verhaal, die in een band speelde die S5 heette, omdat hij het inderdaad voor elkaar had gekregen te worden afgekeurd op geestelijke instabiliteit. Nou ja, het was ook een rare druif. Op zolder had hij zijn oefenruimte, waar op volle oorlogssterkte en zonder enige geluidsisolatie werd gemusiceerd. Toen de over-overbuurman op een dag langs kwam met het voorstel de zolder op zijn kosten te isoleren werd hij door meneer S5 de deur uitgejaagd. Ik denk dat dit toch wel een echt gevalletjes S5 was.
Een vriend van me was na de middelbare school in dienst gegaan en na twee weken ontslagen. De reden: hij had een te groot hoofd, waarvoor geen helmen en gasmaskers beschikbaar waren. En een soldaat wiens helm telkens van zijn hoofd valt, dat is onhandig voor oefeningen en zeker in oorlogssituaties. Exit dienst dus. Om dat te vieren kwam hij direct mijn kant op met een krat bier en wat andere spiritualia. Toevallig had ik de volgende dag examen en ik kon wel een verzetje gebruiken tussen al het leren door, maar dit was toch wel erg veel verzet. Ik haalde gen voldoende. Vriend was erg blij dat hij zijn kistjes, zakmes en het ronduit hilarische handboek der soldaat mocht houden. Dat woudlopershandboek zou echt elke jongen als hij tien wordt moeten krijgen, fantastisch!
Ergens in de jaren '90 is besloten de dienstplicht af te schaffen. Ik kreeg een brief in de bus dat ik buitengewoon dienstplichtig was, wat ik altijd een omslachtige manier heb gevonden om te zeggen dat je niet in dienst hoeft. Men ging er indertijd van uit dat er genoeg vrijwilligers zouden zijn voor de dienst, maar dat bleek niet het geval. Dus werd ik alsnog opgeroepen. En vroeg een herkeuring aan, want ja, toen het dan zo dichtbij kwam had ik toch aanmerkelijk minder zin in het vervullen van wat toch weer dienstplicht was geworden. Dit keer moest ik naar een naar gebouw nabij station Slotervaart, waar zenuwachtige rekruten zaten te wachten op hun oordeel. Er was een Surinaamse keuringsarts bij, en om de een of andere reden had ik het gevoel dat als die man me zou keuren, het allemaal goed zou komen. Toen het mijn beurt was werd ik tot mijn opluchting door hém opgehaald. We kwamen overeen me af te keuren op een combinatie van kromme armen en hyperinflexibiliteit. Daar kon ik prima mee leven, en dat handboek der soldaat, dat leende ik dan wel een keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten