STAL

Sinds een tijdje is er 's avonds, als je na een dag hard werken in het zweet des aanschijns weer terugkeert in Utrecht en je je fiets uit de stalling haalt, geregeld klassieke muziek te horen. Door de galmende koude betonnen gewelven van de NS-stalling klinken zwierige strijk-ensembles of bombastische klassieke orkestraties. De sfeer is gelijk totaal anders. Stalling wordt concertzaal. Alhoewel, concertzaal... er wordt niet live gespeeld. Je ziet mensen blij verrast reageren.

Een van de werknemers van de stationsstalling heeft blijkbaar een voorliefde voor klassieke muziek en vent dat heel aardig uit tijdens zijn diensten. Het is weer eens iets anders. Utrecht heeft nu naast het Festival Oude Muziek een nieuwe manier om zich te profileren als hoofdstad der klassieke muziek.

In de stalling werken een paar rare snoeshanen. Dat moet wel, want wie wil nou de hele dag ondergronds zitten in een koude tochtige vochtige ruimte om strookjes papier van fietsen te trekken of er aan te bevestigen en met heel kleingeld in de weer zijn. Een van de medewerkers is een totaal verzuurde bromsnor die me - terwijl ik toch echt al veertien jaar een jaarabonnement heb - me nog steeds elke keer bejegent alsof ik de boel wil flessen en zonder te betalen voor het stallen mijn fiets - of andermans fiets? - meeneem. Ik heb al wel een paar keer een klein botsinkje met dit heerschap gehad. Terwijl ik in mijn eentje zeker een netto maandsalaris voor hem heb opgehoest aan stalkosten. De andere vaste medewerkers zijn ook niet bepaald zonnetjes in huis. Ze hebben treurige hoofden waarin elke schijn van een lachrimpel ontbreekt.

Vroeger hadden ze er tenminste een blijmoedige Jezusfreak werken, die zijn geloof al even blijmoedig uitdroeg door T-shirts te dragen met teksten en afbeeldingen van JC (I love Jesus). Ik heb hem een keer gesproken toen we per ongeluk samen opfietsten vanuit Nieuwegein. Hij fietste meer met mij op dan ik met hem. Hij had mij blijkbaar herkend als staller en blijmoedig bond hij een gesprek aan. Er was net iets ergs gebeurd in de wereld, ik weet niet meer wat, iets ernstigs en treurigs, en hij vertelde dat hij met zijn bidgroepje had gebeden tot God om het allemaal weer goed te laten komen.

Dat moet toch fantastisch zijn als je daar in kan geloven, dat je de mensheid helpt problemen te overwinnen door je energie te bundelen en gezamenlijk te bidden? Wat het ook uitmaakt, je hebt er in ieder geval je best op gedaan en het geeft jezelf ongetwijfeld een goed gevoel. En het is oneindig goedkoper dan giro 555.

Managers en hoofden kwamen een tijd lang, wanneer je je ergens druk over maakte of iets niet goed vond gaan, steevast met een vraag die ze blijkbaar allemaal op hun duurbetaalde managementcursussen hadden geleerd: 'Wat heb je er zelf aan gedaan?' Het moet toch prachtig zijn als je dan kunt zeggen: 'Ik ben met mijn bidgroepje wezen bidden.' De volgende keer als mijn hoofd of manager mij die vraag stelt heb ik mijn antwoord klaar!