Het is al weer een paar dagen geleden gebeurd, maar ik bevind me nog steeds in het ziekenhuis. In mijn rechterflank zijn de nodige hechtingen aangebracht. En diep, want het was een behoorlijke jaap. Bloeduitstortingen, kneuzingen... Best pijnlijk allemaal. Hoe het precies gekomen is weet ik niet. Het is het risico van het vak. Beroepsrisico. Je bent getraind om zo'n groep in te rennen. En dat doe je dan ook, het is je taak! Met zijn zessen op een rij in volle galop op de meute af, een muur van paardenvlees. Prachtig! Die krakers hebben op zich niet eens een hekel aan ons. Ze houden meer van mensen dan van dieren. Voor mij, als ME-paard, hebben ze nog wel enig respect, maar voor een politieagent...
Het was een heftig dagje vrijdag. We hadden de weken daarvoor een aantal keren geoefend, maar in het echt is het toch altijd weer totaal anders. En we oefenen het grootste deel op gras. Is trouwens maar goed ook, over bestraatte wegen rennen is niet echt goed voor je aanhechtingen. Ik heb sindsdien weer doorlopend zo'n artritisgevoel in mijn knieën en zo. Maar ja, dat hoort er gewoon een beetje bij. En nu heb ik natuurlijk ook niet de lichtste ruiter, en vooruit, ook ik word een dagje ouder.
Het aanvalsplan waarop we hebben geoefend hebben we naar eer en geweten uitgevoerd. We moesten eerst op de massa inrijden en dan, vlak voor de grote botsing, als een idioot stoppen en rechtsomkeert maken. Twintig meter terug, een pirouetje, en dan op de plaats halt en de menigte boosaardig aankijken. Bij het pirouetje raakte ik nog per ongeluk nog iemand op zijn voet. Met mijn volle gewicht er op, dat zal die jongen gevoeld hebben. Ik kon er echt niets aan doen, ik werd slecht gestuurd. Veel tijd en ruimte om te corrigeren is er niet.
Er wordt me wel eens gevraagd: 'Vind je dat nou niet eng, zo'n demonstrerende menigte inrennen?', maar nee: ik vind het niet eng. Niet meer. Je raakt het grotendeels kwijt, alhoewel het volstrekt tegen je natuur in gaat. Het is er volgens mij gewoon uitgefokt, die angst. Al drie generaties is onze familie in dienst bij de politie, en mijn zoon, die gaat het ook weer doen.
Ik weet nog wel de eerste keer dat ik op zo'n massa moest inrijden. We hadden al jaren van oefening achter de rug. Omgaan met stress-situaties, rook, knallen, joelende mensen. Maar dat is toch iets anders dan in te rennen op een groep totaal opgefokte idioten die niet te beroerd zijn een klinker naar je te gooien. Dat gaat hard tegen hard. Mijn hele lijf, mijn hele wezen schreeuwt: wegwezen!!! Maar toch, je doet wat je moet doen. Het is tenslotte je baan. Ik krijg wel tips van de familie. Mijn vader heeft me aangeraden gewoon mijn ogen dicht te doen, maar dat is een keer goed mis gegaan.
Het is elke keer weer spannend: je gaat met je vrienden, waar je al zo veel mee hebt meegemaakt, in een werkelijk prachtige en ook goed gepantserde trailer naar de plek van de actie. Het spannende is dat je nooit van tevoren weet wat er gaat gebeuren. En da's eigenlijk maar goed ook. Want ik heb al wat leed gezien. Een oom van mij is kreupel geworden. Normaal gesproken is dat einde oefening voor een paard. Of einde oefening, gewoon het definitieve einde. Als paardenbiefstuk bij de betere slager. Maar niet bij ons soort paarden. Die oom, die woont hier vlakbij, bij de seniorenpaarden. En die worden daar tot hun dood als vorsten behandeld!
Voor mij is het nog lang niet zo ver. Eerst beter worden en dan moet ik ongetwijfeld weer snel aan de bak. Ze zullen ons nodig hebben, de komende tijd. In de trailer werd gefluisterd dat er 200 kraakpanden ontruimd gaan worden aankomend jaar. Ik ben er bijna klaar voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten