KREEFT

We lopen over een smal pad dat aan beide zijden is omgeven door rietlanden, elzenbos en water. De Ankeveense Plassen. Het is een prachtig pad. Alleen is het jammer dat zo veel senioren uitgerekend vandaag op dit pad moeten fietsen. Passeren is er nauwelijks mogelijk.

Al wandelend zie ik in mijn ooghoek een rood bewegend iets. Een schorpioen lijkt het zo op het eerste gezicht, maar dat kan niet. Het beest heeft mij ook gezien. Als ik hem nader is het direct klaar voor de aanval, de scharen gaan hoger in de lucht naarmate ik dichter bij kom. Echt een agressief baasje. Het is een soort zoetwaterkreeft. Een prachtige metallic roodbruine zoetwaterkreeft van een centimeter of 15. Maar wel een met karakter.

Ik neem een paar foto's vanaf ongeveer het gezichtspunt van de kreeft zelf. Hij gaat elke keer in de aanval met zijn scharen als het koordje van het fototoestel in zijn buurt komt. Ik houd hem het koordje voor en hij pakt het stevig vast met een schaar. Ik kom overeind en de kreeft laat niet los. Ik til hem op en roep vriendin, die doorgelopen is, dat ze moet kijken.

Als ze zich omdraait heeft de kreeft al losgelaten. Ik zie het niet. Ik hoor krak als ik met mijn bergschoen op hem ga staan. Dat geluid ken ik uit visrestaurants, waar je speciaal gereedschap krijgt om een krab te opereren, inclusief een speciaal krakertje waarmee je de poten van het dier, waar het meeste vlees in zit, kunt kraken. Dat geluid. De kreeft probeert snel weg te komen, maar heeft nu duidelijk een balansprobleem. Als een op hol geslagen tank waarvan een rupsband is afgelopen schuift hij het riet in. Ik durf niet te kijken hoe het met hem gaat. Het zit me de rest van de wandeling niet echt lekker, dit ongelukje.

Als we aan het einde van het pad zijn gekomen staat er een bordje dat aangeeft dat er linksaf een eetetablissement moet zijn. En dat je er gerookte paling en kreeft kunt eten die beiden uit deze plas afkomstig zijn. Blijkbaar zit er genoeg kreeft die lekker genoeg is om als lokale delicatesse te dienen. Maar het klaarblijkelijke feit dat deze kreeften gevangen en gegeten worden maakt het niet minder erg dat ik een van hen per ongeluk heb verminkt - misschien zelfs vermoord - met mijn lompe bergschoen.

Een paar uur later zitten we op een terras wat te drinken. We wachten op ons eten. Ik heb gamba's met frites en salade besteld. Als de gamba's worden geserveerd realiseer ik me dat dat niet zo'n goede keus was. Ze vertonen veel te veel gelijkenis met hun Ankeveense soortgenoten. Het moment van lichte walging is echter snel voorbij. De gamba's smaken voortreffelijk!