VACANCE A FRANCE 1: ABDIJ

Vriendin en ik komen aan bij driesterrenhotel l'Abbaye in het Bretonse plaatsje Plancoët. Inderdaad, een hotel in een voormalige abdij. Het is een mooi oud gebouw, alhoewel dat oud later, bij nadere inspectie, meer richting verwaarloosd gaat. We worden hartelijk ontvangen door de patron. Hij heeft een professioneel getrimd baardje en een professionele constante glimlach op zijn gezicht. Hij heeft zich in zijn carrière een trage en nadrukkelijke manier van bewegen en praten aangeleerd. Opdat al die stupide toeristen hem goed kunnen volgen.

Hij deelt ons met geveinsde vriendelijkheid mede dat de kamer helaas nog niet klaas is. Dat hindert niet. We gaan met onze pain et fromage naar de ruime tuin achter de voormalige abdij. In de tuin staat op verschillende plekken goedkoop wit plastic tuinmeubilair. Het hotel wordt veel gebruikt voor conferenties en workshops, dus die zullen wel bedoeld zijn om in praatgroepjes uiteen te kunnen gaan om over allerlei belangwekkende onderwerpen te delibereren. Helaas begint het net een beetje te regenen als we aan de lunch beginnen.

---

Als we naar de kamer kunnen – meneer de receptionist belt nadat we gevraagd hebben of de kamer nu wel klaar is heel nadrukkelijk de schoonmaker om heel nadrukkelijk te vragen of de kamer al gereed is – staat daar nog wel een koffer. De kamer is niet bepaald top. Zo te zien is er sinds een jaar of twintig à dertig niets meer aan gebeurd. Alles is oud, verlept en uit de tijd. De uiterst lelijke vloerbedekking is vergeven van vlekken in diverse kleuren, vormen en maten. Ook de badkamer heeft vloerbedekking, zelfs rond de toiletpot. Dat noemen wij in Nederland: zeer onhygiënisch. De muren zijn bedekt met een soort textielbehang van verwassen synthetische sokken. Op het twijfelaarbrede bed ligt een vervaalde sprei over een paardendeken.

Het venster heeft een klassieke vorm, als van een kerkraam: langwerpig en naar boven toe spits uitlopend. Er zitten verscheidene ruitjes in die er, als het raam eens goed dichtklapt, ongetwijfeld uit vallen. De stopverflaag ontbreekt of is in vergaande staat van ontbinding. De niet al te frisse douche blijkt levensgevaarlijk te zijn: de temperatuur varieert in een natuurlijke maar toch volstrekt onvoorspelbare golfbeweging van koud tot bijna kokend. Drie sterren in Frankrijk...

---

Meneer de patron had het ons al bij aankomst al heel nadrukkelijk medegedeeld: het is erg druk vanavond druk en daarom dient u ofwel heel vroeg ofwel heel laat te eten. Daar heeft hij wel gelijk in. Om half negen staat er nog steeds een rij van zo'n twintig man in afwachting van hun diner. Als we - na enig voordringen, we blijven Hollanders - eindelijk zitten blijkt dat we hebben gewacht op een maaltijd waar de honden nog geen brood van lusten. In de zaal loopt zeven of acht man bedienend personeel als kippen zonder kop door elkaar met eten waarvan ze geen sjoege hebben naar welke tafel het moet. Sommigen hebben een onduidelijk taakje. Ze staan vanaf een vaste plek te wachten op werk en zijn hun vertrouwen in een goede afloop van de avond al uren geleden kwijtgeraakt.

Het duurt een kwartier eer we eindelijk iemand zo ver hebben gekregen om ons wijn in te schenken. Ach, hoe jammer, er klotst een flinke scheut over het versleten maar toch spierwitte tafellinnen. De stoelen zijn gammel en om er nog wat van te maken bekleed met zalmroze stof waar de rafels aan hangen.

De eerste gang van ons démi pension menu valt enigszins tegen. Tussen mijn mosselen zit zand en van alles en nog wat dat tussen de tanden knarst. Heel wat anders dan de overheerlijke mosselen die we op onze eerste fietsdag aten: fantastische mosselen in fantastische hoeveelheden met fantastische frieten er bij op een fantastische plek. En dat nadat we ons bijna een hongerklop hadden gefietst, al rijdend langs de smaragden kust van Bretagne.

De tweede gang komt. Het dienstertje heeft ons al gezegd dat er iets mis is met het hoofdgerecht. Alhoewel het een raadsel blijft wat. Maar alles valt nu op zijn plaats. De afdeling inkoop heeft een beetje sober ingekocht, en nu zijn de ingrediënten voor het hoofdgerecht helaas op. Ze hebben daarom een alternatief voor ons bedacht. Ik dacht altijd dat de Fransen zich er op voor stonden dat ze zo'n beetje het eten hebben uitgevonden. Nou, vergeet het maar! Ik krijg een soort gebonden jus met verschillende soorten vlees in kleine stukjes. Aangebrand vlees dat door andere eters is teruggestuurd, wat minder aangebrand vlees van niet bestaande dieren, ham die we de volgende ochtend ook bij de ontbijttafel krijgen. We eten zo veel als onze braakreflex toestaat op. Klagen is zinloos, terugsturen al helemaal.

Na een slotakkoord in de vorm van een driesterrentoetje begeven we ons vertwijfeld richting twijfelaar. De fietstocht van morgen leidt gelukkig naar een hotel zonder sterren.