GESTAPO

In het mediacircus rond de persoon en mening van de heer Wilders worden door alle betrokken partijen grote woorden gebruikt. Historische figuren als Hitler, Anne Frank en Mohammed worden er te pas en te onpas bijgehaald. Historische stromingen als fascisme, zionisme en islamisme worden erbij gehaald ter duiding van het een of ander. Scheldwoorden ontbreken ook niet op het repertoire: knettergek, fascist, geitenanaalridder.

In deze wat onstuimige tijdsgeest durf ik dan ook zonder blikken of blozen aan de manier waarop sommige meisjes, vrouwen en ook - en dat is het ergste - vriendinnen uit mijn leven mij verbaal hebben misbruikt de kwalificatie Gestapo-methoden toe te kennen. En dat is niet voor niets. Ik zal even uitleggen waarom.

Ik heb onlangs het prachtige, gruwelijke en meedogenloos spannende boek Alone in Berlin van Hans Fallada gelezen. Daarin staat werkelijk magnifiek beschreven hoe de hoofdpersoon en zijn vrouw worden blootgesteld aan verhoren door de Gestapo. Het is de dreiging van fysiek geweld, zonder dat die wordt toegepast. Het is de onzekerheid over wat jij weet en wat zij weten waarmee wordt gespeeld. Het is de uit stroopsmeerderij verkregen bereidheid om toch die ene naam te noemen. Dat kan toch geen kwaad?

Het is drijfzand waarin je vast komt te zitten, je houdt je nog net vast aan een tak die je gewicht niet lang kan dragen. Hij breekt en je kan ternauwernood een nieuwe tak vastgrijpen, maar ook die breekt af. Je bent al tot voorbij je knieën weggezakt, maar gelukkig zie je een sterke hand die toebehoort aan een man. Hij reikt naar je. Kan je hem vertrouwen? Hij trekt de tak weg, geeft je een duw, je valt achterover in het drijfzand. Waarna hij behulpzaam een ladder toeschuift. Met een schorpioen er op.

Tijdens het lezen van de scènes breekt me het angstzweet uit, zo goed is het beschreven. Onwelriekende oksels gegoten in woorden.

Gek genoeg moet ik terugdenken aan gesprekken met vriendinnen van ooit. Bijvoorbeeld aan die keer dat ik bij toenmalige vriendin thuis kwam nadat ik bij ex was geweest. Er was niets gebeurd, maar de Gestapo-achtige verhoormethoden leidden hoe dan ook tot een schuldbekentenis. Elk zo lichte antwoord op elke loodzware vraag riep nieuwe loodzware vragen op die nieuwe lichte antwoorden kregen. Uiteindelijk kreeg vriendin het voor elkaar om me te laten zeggen dat ik niet alleen nog steeds straalverliefd was op mijn ex, maar op nog minsten twee andere meisjes, dat ik niets voor haar voelde en op dit moment veel liever bij ex in bed lag. Terwijl wat mij betreft dit hele gesprek niet eens gevoerd had hoeven worden. Misschien nog gezellig een biertje en dan lekker samen naar bed. Haar bed.

Zo ging het niet. Dit was het definitieve einde. Uiteindelijk lag ik in mijn eigen bed. Alleen. Nadat ik een douche had genomen. Dat was nodig vanwege mijn onwelriekende oksels.