MARTEL

Een tijdje terug stond er een bizar artikel in de krant over het gebruik van muziek als vorm van martelen. In Guantanamo Bay - en waarschijnlijk elke plek waar gemarteld wordt - worden verdachten uit hun slaap gehouden met keiharde muziek, en dat 24 uur per dag en dagen achter elkaar. Doel is ze geestelijk te breken zodat ze een verklaring afleggen. Jammer voor die mensen die ten onrechte vast zitten. En voor de rest trouwens ook. Langdurige blootstelling aan harde muziek als martelmethode is verboden door VN en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Jammergenoeg dringt dit soort zaken altijd erg langzaam door tot de krochten waar de martelingen in praktijk gebracht worden.

Er stond bij het artikel een lijst van de meest gebruikte martelmuziek. Naast medicinale muziek, douchemuziek en je favoriete plaat voor een onbewoond eiland is er weer een nieuwe categorie dus: de beste martelplaat. In de lijst stonden bijvoorbeeld Eminem, Bruce Springsteen, AC/DC, Queen, Christina Aguilera en als vreemde eend in de bijt het thema van Sesamstraat. De Taliban zullen ongetwijfeld ook hun favoriete martelplaat hebben. Het lijkt me me een crime als je als jongen van de Hollandse militaire pot door hen wordt opgepakt en 24/7 wordt blootgesteld aan schel Arabisch gejengel. Ik weet niet of de VN en het Hof nog gradaties hebben aangebracht in de gebruikte soort muziek, maar dat lijkt me wel op zijn plaats.

December is sowieso de maand die bol staat van wat lichtere vormen van muzikale marteling. Je begrijpt toch niet dat die arme winkelmeisjes geen moordneigingen krijgen na eerst een maand Sinterklaasliedjes, gevolgd door een massief toetje van zoetsappige kerstliederen. Ik heb al twee weken rondgelopen met dat ge-Merrily merrily merrily etc. Meine güte, wat een ellende. En dan krijg je als klap op de vuurpijl ook nog de Top 2000 Aller Tijden. De ergste vorm van muzikale marteling is voor mij toch wel Phil Collins, met Bryan Adams als goede tweede. Daar zouden de VN en het Hof eens wat aan moeten doen!

Een eeuwigheid geleden had ik een kortstondige romance met een erg fraai en erg fragiel meisje. Zij woonde ergens als een soort inwonende oppas - heet dat nou een au pair? - bij een gezin op een kinderkamerachtige kamer. Ze had ook zo'n mini-stereo-setje op haar roze kamerje met lichtblauwe gordijnen, waarin een complete ark met knuffels gestrand leek te zijn. Voor de goede orde: ze was ruim meerderjarig. Ze had een cd of twaalf, en als je iemands muzieksmaak kent, weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Dus bekeek ik het hele stapeltje en ach ja, het was helemaal duidelijk... Ik bleef niet slapen. Daar hadden de cd's overigens niet alles mee te maken, het mocht daar eenvoudigweg niet.

Toen ik thuis kwam vroeg mijn huisgenoot belangstellend of het nog wat geworden was. "Nou nee", zei ik, "dit wordt helemaal niks: ze heeft maar 12 cd's waarvan 3 van Phil Collins! En sterker nog: ze zette ze nog op ook!" Mijn huisgenoot wist genoeg: dit was een onoverkomelijke hindernis. We hebben nog tot diep in de nacht geluisterd naar Butthole Surfers, Scratch Acid, Henry Rollins, Primus, Einstürzende Neubauten. Het is duidelijk: over smaak valt, net als over marteling, niet te twisten.