SCHEEF

Gisteren kwam ik Reinder tegen op kantoor. Hij liep een beetje stijfjes. Zo stijfjes dat het opviel. De verklaring kwam al snel. Hij heeft alle waarschuwingen in de wind geslagen, en is afgelopen weekend als ongetrainde senior en zonder helm het ijs opgegaan om met zijn bijna antieke Vikingetjes rake klappen uit te delen aan het nog maagdelijke ijs. Op techniek, handjes op en wind in de rug, zoefde hij over het ijs, licht door de knieën en met de neus een metertje boven het spiegelende ijs. Uiteraard volgde Reinder niet het uitgekauwde, wit uitgeslagen pad, maar stak hij de plas pontificaal en diagonaal over. Het ging, ondanks onwillige knietjes en een schaatspauze van 12 jaar, hartstikke soepel.Maar ja, het zou een saai verhaal zijn als het daar bij bleef. Toen Reinder na gedane arbeid aan het uitglijden was - in de zin van tempo verminderen door geen slagen meer te maken - ging het toch nog mis: een schaats gleed weg, reed als het ware bij Reinder vandaan, met als onvermijdelijk resultaat een harde smak tegen het ijs. Zijn ribben kregen een zware klap te verwerken, alle lucht werd uit zijn longen geslagen met acute ademnood tot gevolg. Door een paar jonge deerntjes, die zeer kwiek ter schaats waren, werd hij omhoog gehesen en naar de wallekant begeleid. "Niks gebroken, meneer?" "Nee, dat geloof ik niet..." Een paar gekneusde ribben, dat had ie dan weer wel. Dat betekende 2 daagjes plat en vooral NIET hoesten en uitbundig lachen. Arme Reinder! Reinder vertelde mij dit verhaal, maar ik ken mijn pappenheimers: dit is niet het hele verhaal! Hij heeft niet verteld over die koek & zopietent waar ze loeihete glühwein verkochten met een klein (nou ja, klein) scheutje rum. Na een weintje of 4 ("ik weet het niet meer helemaal zeker...") en een gezellig onderhoud met wat schaatsvolk, aan wie hij zijn heldendaden te schaats prima kon slijten, aanvaardde ons Reinder enigszins rozig en enigszins wankel de terugtocht over het meer dat ineens wel heel erg groot leek. En wat woei de wind nu gemeen tegen zijn roze wangetjes! En het wankelen werd heviger en de beentjes kregen een eigen willetje... Eén ging er spontaan naar rechts, waar de rest van Reinder rechtdoor wilde. Dat moest wel leiden tot een flinke buikschuiver over het ijs, met alle pijnlijke gevolgen van dien. Uren later werd Reinder, koud tot op het bot, gevonden door een prins Bernhard met een tonnetje om zijn nek, een brancardslede achter zijn potige lijf aanslepend. Reinder gleed zich naar het tonnetje, richtte zich met de nodige pijn een weinig op en draaide het kraantje met een bovenmenselijke inspanning open. Een flinke scheut strohrum liep hem in de droge mond. Dit hartversterkertje gaf hem net genoeg kracht om zich zijdelings, zijn arme ribben krakend, op de brancard te rollen, waarna de hond hijgend en met de tong bijkans tot op het ijs de terugtocht aanvaardde. Bij de EHBO stond zijn vrouw al op hem te wachten. Ze reed hem naar huis, stopte hem in een warm bad en daarna in bed. Een fors uitgevallen pijnstiller deed de rest: er leken geen ribben meer te zijn. Reinder doezelde in en droomde zijn heldendroom te schaats, waarbij vergeleken de Elfstedentocht van 1963 iets is voor mietjes.Ach, Reinder, je had het toch best kunnen vertellen, het echte verhaal. Ik kan daar prima mee omgaan en had het op zeker niet aan de grote klok gehangen. Maar als het zo moet...