KIES

Vandaag heeft elke stemgerechtigde die zijn paspoort niet kwijt is kunnen stemmen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Ik zit niet echt te wachten op de uitslag. Ik vrees de uitslag met enige vrees. Het zal toch niet zo erg zijn als de voorspellingen voorspellen? Is het niet zo onderhand tijd voor een herijking van de democratie? Zij die het kunnen weten zeggen dat de democratie genoeg zelfreinigend vermogen heeft om weerstand te bieden aan minder democratische elementen. Alleen moet dat zelfreinigend vermogen wel de tijd hebben om zijn werk te kunnen doen. Misschien dat het kiesrecht maar moet worden gekoppeld aan de citotoets of zo.

In 1986 werden we bij maatschappijleer ingewijd in de wondere wereld van de democratie. We waren nog niet stemgerechtigd, maar leerden al wel aan de hand van de partijprogramma's een gefundeerde stemkeuze maken. Daar werd natuurlijk uitgebreid over gediscussieerd, en dat op een hele nette manier. Want: democratie, ieders mening telt. Op de een of andere manier kwam mijn gefundeerde stemkeuze uit op de Evangelische Volkspartij, een links christenverbond dat twee jaar later is aangehaakt bij GroenLinks. Ik weet verder geen een punt meer van het EVP-programma, behalve hun wens om een sabbatsverlof in te voeren: elke werknemer, scholier of werkloze moest eens in de zeven jaar een jaar vrijaf krijgen om te doen waar hij anders niet aan toe kwam. Een soort sabbatical die geheel naar eigen believen mocht worden ingevuld. Dat vond ik een goed plan!

In 1986 kregen CDA en PvdA beide een derde van de zetels. Loesje deed mee, de Centrum Democraten en de Partij voor Ambtenaren & Trendvolgers (allen 0,1%). Op de een of andere manier was ik behoorlijk begeesterd door het hele verkiezingsgebeuren. Mijn slaapkamer hing tijden lang (en dan bedoel ik: minimaal een half, misschien wel een heel jaar) vol met verkiezingsposters van vooral de PSP. En dan bedoel ik niet die hele bekende met de tekst 'ontwapenend'.

Het verbaast me eigenlijk wel. Ik heb niet het idee dat ik zo vreselijk politiek betrokken was. Maar dat gedoe met flyers en posters vond ik in ieder geval hartstikke mooi. En wat ik ook mooi vond was gezellig met de familie op de bank verkiezingsuitslagen kijken. Percentages raden en van dat werk. Leve de democratie! Toen ik in 1989 voor het eerst mocht stemmen heb ik om de een of andere reden gekozen voor De Groenen. Kansloos, 0,4%. Maar het was ongetwijfeld een goed gefundeerde stemkeuze. Want dat leerde je toen nog op school.